Contrera is een schepping van Christian Frascella, de schrijver die ik ken van Ik ben de sterkste. Een prachtig en rauw boek met een hoofdpersoon die net zo’n einzelgänger is als Contrera, de hoofdpersoon uit deze serie thrillers. Contrera, geen voornaam, woont in de wijk Barriera di Milano in Turijn. Een armoedige, multiculturele wijk. Hij […]
L’investigatore privato Lees verder »
Rome, voorjaar 2016. In de auto onderweg naar de begrafenis van een oom, bekent Manuel aan zijn vader en broer dat hij iemand vermoord heeft. Dat het slachtoffer in zijn appartement ligt, een paar etages boven de woning van zijn vader. Samen met Marco heeft hij na dagenlang alcohol- en cocaïnegebruik Luca Varani naar zijn
Stad van de levenden Lees verder »
“Ik woon elders maar dit is mijn stad,” antwoord ik, en ik verbaas me hoe makkelijk de waarheid is. Dit zegt Amerigo aan het einde van het boek maar er gaat heel wat aan vooraf. De Kindertrein is een ontroerend verhaal over hechting en onthechting. We schrijven Italië 1946 en de 8-jarige Amerigo telt schoenen.
Als aanvulling op de Tip vd Mnd een interview met Niccolò Ammaniti op het Crossing Border Festival. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=qosTIFHm6g0]
Interview met Ammaniti Lees verder »
Zoals er in Nederland schrijvers zijn geweest die wilden afrekenen met hun gereformeerde jeugd, zo lijkt het alsof er een flink aantal Italiaanse schrijvers nog druk bezig is met het verwerken van hun jeugdjaren of ze op z’n minst opnieuw willen beleven. Dat mogen ze nog jarenlang doen, want het levert prachtige boeken op die
Tip vd Mnd: Opgroeien in Italië Lees verder »
Piombino is een kustplaats in Toscane waar een groot deel van de bevolking werkt in de staalfabrieken van Lucchini. Voor de arbeiders zijn naargeestige flats neergezet, al is bij de bouw is wel rekening gehouden met de arbeiders. De flats hebben uitzicht op zee en het eiland Elba dat vier kilometer verderop voor de kust
Staal, een bijzondere vriendschap Lees verder »
Op de voorkant van Ik ben de sterkste staat een citaat uit La Repubblica: “De nieuwe Niccolò Ammaniti is geboren”. In de eerste plaats is het toch wel het vermelden waard dat Ammaniti afgeschreven noch dood is. Op de tweede plaats heeft La Repubblica gelijk, zeker als je het boek vergelijkt met Zo God het
Ik ben de sterkste Lees verder »
Barrico In Emmaüs blikt de hoofdpersoon terug op zijn jeugdjaren. Vier vrienden zijn met elkaar verbonden door het katholieke geloof dat hun leven volledig beheerst. Het katholieke geloof is als vanzelfsprekend aanwezig in hun leven zonder dat het wordt beproefd of vragen oproept. Ze komen niet in de kroeg, maar des te meer in de
Katholiek in Italië Lees verder »
Het debuut dat Italië veroverde staat er op de achterflap van Wit als melk rood als bloed. Alessandro D’Avenia debuteerde hiermee op 33-jarige leeftijd en het is gemakkelijk te begrijpen dat de Italianen voor dit boek zijn gevallen. D’Avenia is docent en daarom lijkt het niet vreemd dat de nieuwe leraar geschiedenis en filosofie zo’n belangrijke
Het debuut dat Italië veroverde Lees verder »
Vorig jaar kwam ik keer op keer het boek Ik haal je op, ik neem je mee van Niccolò Ammaniti tegen. Het werd regelmatig aangevraagd in de bibliotheek, ik zag het steeds terug op de opruimkarren en ik hoorde mensen erover praten, die Italiaanse auteur zou erg goed zijn! De kaft van het boek sprak me
Genieten van Ammaniti Lees verder »
