Vorig jaar kwam ik keer op keer het boek Ik haal je op, ik neem je mee van Niccolò Ammaniti tegen. Het werd regelmatig aangevraagd in de bibliotheek, ik zag het steeds terug op de opruimkarren en ik hoorde mensen erover praten, die Italiaanse auteur zou erg goed zijn!
De kaft van het boek sprak me in eerste instantie niet echt aan maar nu het zo populair bleek werd ik toch wel nieuwsgierig. Ik kocht het boek en was al na een paar bladzijden verkocht. Wat kan die man boeiend schrijven!
Een paar weken later schreef Robert over Ammaniti in het kader van de Tip van de Maand. Je kon in die maand het nieuwste boek Laat het feest beginnen winnen met de prijsvraag. Die moest ik natuurlijk ook lezen en nu wist ik het zeker, Ammaniti was mijn nieuwe favoriet!
Ik las alles wat er van hem verschenen was in een zucht uit en genoot van de één nog meer dan van de ander. Meeslepend, ontroerend, verrassend en met onverwachte ontknopingen, echt ontzettend knap. Vooral Ik ben niet bang en Zo god het wil zijn prachtige boeken waar ik nog steeds van onder de indruk ben.
Dinsdag was ik in de bibliotheek van Joure en daar zag ik ineens de nieuwste Ammaniti, Jij en ik, staan. Die moest mee! Het is dat ik nog in een ander boek bezig was, anders was ik er ter plekke in begonnen…
Gisteravond was het zover, ik installeerde me met een mok thee en Jij en ik op de bank en werd vanaf pagina één meegesleept in dit prachtige verhaal. Drie kwartier later zat ik verdwaasd naar de laatste pagina te staren, het is Ammaniti weer gelukt. Weer werd ik zo in het verhaal opgezogen dat je alles en iedereen om je heen vergeet en alleen maar wilt blijven lezen en weer heeft hij me verbaasd met een onverwacht einde.
Wát een goede auteur!