Als je wat ouder wordt, is een bezoekje aan de kapper een moment om gedwongen stil te staan bij de veranderingen die je langzaam ondergaat.
Veranderingen die niet altijd even gewenst zijn.
Zo zat ik een aantal jaren geleden nietsvermoedend bij mijn kapper toen de vraag kwam:
“Zal ik uw oorharen ook even bijscheren?”.
“Oorharen, wat krijgen we nou?”, dacht ik nog, maar ik gaf gelaten toestemming. Een paar jaar later wordt dit niet meer gevraagd, maar als vanzelfsprekend meegenomen.
Vanmorgen kwam daar de vraag bij of ze m’n wenkbrauwen mocht doen, want die waren te lang. Vond ze. “Van m’n wenkbrauwen blijf je af”, dacht ik, maar ze stond al met de schaar vlakbij m’n linkeroog dus leek het me beter om “Is goed” te zeggen.
Op m’n weg naar buiten zag ik in een krant op de leestafel het bericht staan dat Maurice Sendak is overleden. Als ik dat had geweten had ik al mijn oorharen en wenkbrauwenharen intact gelaten om er meer uit te zien als een Maximonster. Groot, harig, maar volstrekt ongevaarlijk.
In Max en de Maximonsters vaart Max naar de overkant waar de Maximonsters wonen. Het boek hoort in iedere boekenkast van ouders met kinderen daar zal iedereen het mee eens zijn. Daarom hoop ik voor Maurice Sendak dat hij aan de overkant een aantal van zijn Maximonsters tegenkomt.
Zie ook een eerder blog n.a.v. de film Where the wild things are.