Sven heeft Duitsland verruild voor Lanzarote. Een advocatencarrière voor dat van duikinstructeur en probeert op het eiland te leven zonder te oordelen want dan kom je niet in de problemen.
Dit leventje leidt hij al 14 jaar als een aantrekkelijke soap-actrice met ambities en een oudere schrijver met een writer’s block hem 14 dagen inhuren. Deze twee trekken Sven in een driehoeksverhouding die net zo scherp en gevaarlijk is als de rotsen voor de kust van Lanzarote.
Het verhaal wordt achteraf verteld door Sven, doorsneden met dagboekfragmenten van Jola, de actrice. Hierdoor vraag je je al snel af waar de waarheid ligt in deze psychologische roman. Juli Zeh maakt gehakt van Svens illusie om, letterlijk, weg te duiken voor de wereld en een paradijselijk leven te leiden. De wereld staat op de stoep en belt aan en zet een voet tussen de deur als je open doet.
In de adembenemende ontknoping speelt de nultijd een grote rol. Nultijd is de maximale tijd die je op een bepaalde diepte kunt doorbrengen zonder dat je decompressiestops hoeft te maken [omschrijving afkomstig van Encyclo]. Die tijd heeft Sven overschreden tijdens de laatste duik en in de 14 dagen dat het stel op het eiland is, beschadigd laat hij het eiland en het paradijselijke leven achter zich.