Dit blog gaat niet over haar moeder of haar vader, over schrijversgenen, of de slechts 17 jaren die Solomonica de Winter telt, of over haar opvallende verschijning. Dit blog gaat over Achter de regenboog.
Op de website van haar uitgever staat het volgende:
De zeventienjarige Solomonica de Winter schrijft in een beklemmende stijl, zoals die zelden gezien wordt in de Nederlandse literatuur.
De Winter heeft het boek in het Engels geschreven, dus lijkt het mij onzinnig om dit te bestempelen tot Nederlandse literatuur. Het is daarnaast ongekend in ons taalgebied, dit heftige verslag van de 13 jarige Blue aan haar dokter.
Na de gewelddadige dood van haar vader leidt Blue een onrustig bestaan met haar aan cocaïne verslaafde moeder. Ze praat al vijf jaar niet en sluit zich het liefst af van de wereld om zich te verliezen in het boek The wonderful wizard of Oz. Als ze terug gaat naar de stad waar haar vader is vermoord en geconfronteerd wordt met de aanstichter hiervan, wordt ze overvallen door haat en zweert ze wraak. Zelfs de liefde kan niet op tegen haar duistere gedachten.
In een recensie in Het Parool is de recensent kritisch over de stijl van De Winter. Clichés, vermoeiende herhalingen en puberale pathos luidt het oordeel. Wat mij betreft heeft de recensent te weinig oog voor het gegeven dat het verhaal wordt verteld door een 13 jarige en dat deze stijl goed past. Blues’ gedachten denderen door en pakken je bij de lurven. De plotwending aan het eind van het boek geeft haar stijl juist perspectief en de overtuiging dat Blue aan het woord is en niet de schrijfster. De Winter schrijft inmiddels aan een nieuw boek. In DWDD vertelde ze dat dit haar beste boek wordt, waarmee Achter de regenboog haar op één na beste boek is. Dat maakt deze “recensent” in ieder geval nieuwsgierig naar haar volgende titel, want het verhaal van Blue is gewoon een sterk debuut.