Nadat ik het boek ‘de laatkomer’ van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst heb dichtgeslagen denk ik nog even na over de titel. Immers, heeft een boek geen goede titel dan is het ONLEESBAAR (Reve). De titel slaat op Desiré, de hoofdpersoon, die er te laat achter komt dat hij nog iets van zijn leven moet maken. Onleesbaar is ‘De laatkomer’ allerminst, het boek is heel vlot geschreven.
De ik-figuur, Desiré, beschouwt z’n leven als mislukt. Hij heeft in zijn burgermansbestaan als bibliothecaris altijd naar de pijpen van zijn vrouw Moniek gedanst en besluit dat het mooi is geweest. De voortdurende betutteling, het gevit en geschreeuw, hij is het zat en wil van haar af. Voor een scheiding is hij te laf en de manier waarop hij zijn doel probeert bereiken ligt niet voor de hand. Hij besluit zich voor te doen als iemand die dementeert en wordt spoedig opgenomen in een tehuis voor seniele bejaarden.
Desiré speelt zijn nieuwe rol met verve. “Naar de televisie kijk ik, zij het dik tegen mijn zin. Ik doe het om niet door de mand te vallen. Omdat het wordt verwacht dat ‘senielen’ onverdroten plaatsnemen voor de lichtbak. Geholpen door de leegheid van de meeste programma’s staar ik indolent en met mijn schoonste glarieogen naar de jolige plezierverkopers op het scherm, tot ik er vanzelf bij in slaap val en in mijn beddenbak wordt geholpen”.
Het contact met vrouw en kind wordt definitief verbroken op het moment dat hij ze niet meer herkent. In het bejaardenhuis komt hij jeugdliefde Rosa Rozendaal tegen. Van haar schoonheid is niet veel meer over en het weinige haar dat ze nog bezit wijst alle windstreken aan. Destijds durfde hij niet op haar avances in te gaan, nu is het te laat. Ze is dement. Hij realiseert zich dat de spijt van de dingen die je hebt gedaan lang niet zo groot is dan de spijt van de dingen die je niet hebt gedaan. Grote vraag is of de hoofdpersoon wordt ontmaskerd of dat zijn façade stand houdt.
‘De laatkomer’ is boek over liefde, dementie en vergankelijkheid. Dimitri Verhulst hanteert een ironische stijl en schrijft met veel gevoel voor humor. Vlaamse woorden en uitdrukkingen en het gebruik van metaforen missen hun uitwerking niet en zorgen voor extra leesplezier, al wordt soms de aandacht afgeleid van het werkelijke verhaal.