In de tweedehandsboekwinkel van Henry’s vader staat een kast met boeken waarin klanten mogen schrijven. Dat staat op de achterflap en meer hoefde ik niet te weten, met zo’n zinnetje heb je mij al te pakken. De brievenbibliotheek, zoals de kast wordt genoemd, is het hart van de boekenwinkel waar mensen hun bewondering voor passages neerpennen of waar ze berichten achterlaten voor andere lezers.
Het verhaal begint met Rachel die worstelt met de verdrinkingsdood van haar broer Cal. In het strandhuis waar het gezin drie jaar eerder naar toe verhuisd is, houdt ze het niet meer vol. Ze gaat terug naar haar geboorteplaats Gracetown, omdat ze het geruis van de oceaan waarin Cal verdronk niet verdraagt. Terug naar Henry, op wie ze nog steeds verliefd op is. Henry probeert al drie jaar Rachel te vergeten en heeft een knipperlichtrelatie met Amy. Door het wisselende perspectief tussen Rachel en Henry weet je waar hun beide verhalen uit elkaar lopen en de misvattingen ontstaan. Je hoeft geen relatietherapeut te zijn om te weten hoe dat uiteindelijk afloopt, want feelgood stroomt door de aderen van dit boek.
Uiteindelijk draait het verhaal om hoe we wel of niet met elkaar communiceren, hoe misverstanden ontstaan als je je gevoelens niet durft te tonen. De kracht van woorden maakt ons mens. Schrijfster Cath Crowley zegt er prachtige dingen over die je als young adult of old adult, op de plaats raakt waar het je hoort te raken.
Donkerblauwe woorden is weer zo’n prachtbloesem van de Young Adult-boom. De boom die geplant is door John Green, waarin schrijvers als Jandy Nelson, Annabel Pitcher, Rainbow Rowell, Jennifer Niven en onze “eigen” Anna Woltz volop in bloei staan.
