‘Het is de familieblues. Iedereen gaat gebukt onder die stroperige melancholie. Het is het besef dat je onlosmakelijk verbonden bent met je ouders, je broers en zussen, hoe je ook over hen denkt. Vriendschap kun je verbreken, maar je familie wordt niet minder aan je verwant als niets meer van je laat horen. Je behoort hen toe.’
In dit stukje van bladzijde 13 uit boek De familieblues geeft Yvonne Kroonenberg precies weer wat er aan de hand is. Oók als je een goede band hebt met je broers, zussen of ouders word je weemoedig als je aan ze denkt. Je voelt je schuldig dat je niet meer contact zoekt, of dat je ze niet vertelt hoeveel je van ze houdt. Of er komen herinneringen boven uit een tijd die nooit meer terugkomt.
De schrijfster hoefde niet veel moeite te doen om mensen aan het praten te krijgen over hun familieleden. Oproepjes op diverse sociale media leverden ruimschoots voldoende materiaal op, en met veel mensen heeft ze persoonlijk contact gezocht. Nadat Yvonne Kroonenberg in dit boek openhartig vertelt over haar eigen familie, komen alle soorten familierelaties in een eigen hoofdstuk aan bod: vaders, moeders, grootouders, dochters, schoonzoons en -dochters, schoonouders, ooms, tantes en tweelingen. Hoewel sommige van de grote en kleine ergernissen en pijnlijke gebeurtenissen die in dit boek langskwamen heel herkenbaar zijn, voelde ik me na lezing van alle verhalen best gelukkig met m’n eigen familie…
Wie de boeken van Yvonne Kroonenberg kent, weet dat ze humoristisch en raak kan schrijven. Dat doet ze ook in dit boek, dat desondanks meer is dan oppervlakkig vermaak. Daar is het onderwerp te serieus voor.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=VkwhHT7mS3w?rel=0]
Pingback: Recensie: Yvonne Kroonenberg – De familieblues | Ranking the Books