Er is een afspraak alleen recente boeken op dit biebblog te plaatsen en Pogingen iets van het leven te maken valt net buiten die categorie. Maar de grootlettereditie is onlangs verschenen en cadeau gedaan aan verzorgingstehuizen. Er is een luisterboek van gemaakt en het boek wordt in allerlei talen vertaald.
Een tv-serie is in de maak. Bovendien verschijnt in januari het tweede deel. Wat mij betreft actueel genoeg dus.
Ik, Hendrikus Gerardus Groen, ben altijd correct, innemend, vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Niet omdat ik dat ook allemaal ben maar omdat ik niets anders durf te zijn. (…)
Ik wordt nog depressief van mezelf, dacht ik. Toen heb ik het besluit genomen om ook iets van de ware Hendrik Groen te laten horen: precies één jaar lang zal ik mijn ongecensureerde kijk geven op het leven in een bejaardentehuis in Amsterdam-Noord.
In de loop van dat jaar richt Hendrik samen met een paar gelijkgestemden de Oud-maar-niet-dood-club (Omanido) op, vindt en verliest hij een vriendin en gaat hij samen met zijn vrienden de strijd aan met de bureaucratie in het verzorgingstehuis.
Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar, is een hype geworden. En terecht. Wie een beetje bekend is met de gang van zaken in een verzorgingstehuis weet dat de observaties van Hendrik Groen heel treffend zijn en beslist niet alleen gelden voor zijn tehuis. Het geklaag en het ongeduld, het busje en het winkeltje die te duur zijn, kortzichtige ideeën over buitenlanders en de ruzies over vaste plekjes zijn heel herkenbaar. Het is bovendien heerlijk humoristisch leesvoer, maar soms moest ik het even wegleggen omdat het allemaal eigenlijk te triest voor woorden is.
Met een boek zo vol prachtige zinnen is het moeilijk om wat voorbeelden te kiezen. Hier zijn er zomaar een paar.
Mevrouw Suurman wilde haar natte sloffen laten drogen in de magnetron. Die had ze op twintig minuten gezet en daarna was ze tv gaan kijken. De sloffen lopen niet meer zo lekker én het brandalarm ging. af.
Het zou me niet verbazen als de directie dit incident aangrijpt om magnetrons te verbieden.Toen tot mevrouw Slothouwer doordrong dat die paar omgewaaide Nederlandse bomen van twee weken geleden toch echt minder erg waren dan de verwoesting op de Filipijnen heeft ze er de watersnoodramp van ’53 bijgehaald om tegen de tyfoon op te kunnen bieden. Eigen rampen eerst, is haar devies.
Wie gaat er schuil achter het pseudoniem Hendrik Groen? Voor zover ik weet is dat nog steeds een goed bewaard geheim. Wel is bekend dat hij (of is het een zij?) niet zelf in een verzorgingstehuis woont. In elk geval heeft hij de informatie uit de eerste hand.
Wat mij betreft is dit dagboek verplichte kost voor alle verzorgenden en ook voor familieleden van tehuisbewoners. Voor zover mogelijk ook voor de (aanstaande?) bewoners zelf!
