Curtis Dankins zit een levenslange gevangenisstraf uit wegens moord in een gevangenis in Michigan. Gekleed in een Halloweenkostuum en onder de invloed van crack pleegde hij in 2004 een moord tijdens een inbraak en hield iemand in gijzeling. Vierentwintig agenten en een SWAT-team kwamen er aan te pas om de situatie onder controle te brengen. Om overeind te blijven schreef hij deze bundel korte verhalen over het gevangenisleven.
Het boek brengt een ongemakkelijke vraag naar boven. Mag je als uitgever geld verdienen aan een moordenaar? De jongere broer van het slachtoffer vindt van niet. De staat van Michigan heeft hiertegen minder bezwaar. Zij eist in een rechtszaak 90% van de inkomsten. Dit ter compensatie van de kosten die de opsluiting van Dawkins met zich meebrengen. Dawkins zelf wil het geld in een studiefonds voor zijn drie kinderen storten.
Alle morele overwegingen terzijde. De bundel verhalen in Graybar Hotel is Amerikaanse literatuur op zijn best. Realistisch en eerlijk in een bij tijden bezwerende stijl. Het leven in de gevangenis, de medegevangenen, de uitzichtloosheid worden zonder gewelddadige scenes verteld. De kracht zit in de beschrijving van de personages, het zelfbedrog van de gevangenen en het monotone leven. Een hoogtepunt is het verhaal over het recht om te telefoneren. Met een collect call probeert de verteller contact te zoeken met willekeurige mensen. Dat leidt bizar genoeg tot wonderlijke gesprekken met mensen die de kosten voor het telefoongesprek op zich willen nemen.
Het laatste verhaal gaat over Clyde die na twaalf jaar vrijkomt, iets wat Dawkins nooit zal overkomen. Dat Clyde in zijn hoofd nooit vrij zal zijn lijkt een afspiegeling van het lot van de schrijver. Hem wacht niks anders dan vrijgelaten middels de dood. Dat is de officiële benaming voor levenslang gestrafte gevangenen die uiteindelijk een natuurlijke dood sterven in de cel.
