Het boek begint op een treinperron waar Peter Hemel een glimp opvangt van Wende, een jeugdliefde. Wat volgt is een haarscherp verhaal waarin herinneringen en sprongen in de tijd, langzaam het verhaal blootleggen van een getalenteerd man die het liefst problemen uit de weg gaat.
Het is twintig jaar geleden dat hij Wende voor het laatst zag. Door deze ontmoeting komen er bij Hemel herinneringen boven aan zijn jeugdvriend Wolf, aan Wende en haar broer Lodewijk die later in de politiek belandt. Aan zijn studententijd waar hij zich omringt wist door Marxisten.
Wat is er gebeurd twintig jaar geleden toen hij vlak voor de val van de muur in Berlijn op “geheime missie” was? Een gebeurtenis waardoor hij zich afkeerde van de mensen in zijn leven.
Niet alleen schreef Faber een complex maar glashelder verhaal, vooral de manier waarop is beeldend en o zo prachtig. Je kunt een willekeurige bladzijde opslaan en de ene na de andere mooie zin tegenkomen. Zijn beschrijvingen van de omgeving zijn meestentijds kort en eenvoudig, maar ze zorgen ervoor dat je er middenin staat. De straat is breed, maar vooral zeer lang en de huilende wind staat tegen, schrijft Faber op pagina 111. Met zo’n zin zit je net als Hemel ploeterend op de fiets.
Hoe betrouwbaar zijn onze herinneringen? Dat is een vraag die Faber niet beantwoordt. Dat laat hij aan de lezer over. Een vraag die bij deze lezer bovenkwam is waarom aan dit prachtboek niet meer aandacht is geschonken, waarom het niet een van de genomineerden is van die vele literaire prijzen.