Philipp Meyer kende ik van Roest, het prachtige debuut waarin twee vrienden een weg proberen te vinden in Pennsylvania waar fabrieken leeg staan en de American Dream vooral een roestig luchtkasteel is.
De zoon is Meyer’s tweede roman en net als Roest juichend ontvangen door de pers. Net als bij Roest juich ik mee. Het boek volgt afwisselend drie nazaten van Armstrong McCullough.
Eli is twaalf jaar in 1836, als Commanches de ranch in Texas overvallen terwijl zijn vader op strooptocht is. Zijn moeder en zus worden verkracht en vermoord en hij en zijn broer meegenomen. Zijn jaren bij de indianen beschrijft Meyer in ongekende kleuren. De bijna vanzelfsprekende wreedheid van het leven en gewoontes van de Commanches worden prachtig beschreven. De notie van de nobele wilde kan voor altijd in de kast, overigens zonder een moreel oordeel te willen vellen. De episodes over Eli’s leven bij de indianen zijn voor mij, in al zijn gruwelijkheid, het mooiste wat ik de laatste tijd heb gelezen. De ondergang van de indianen en hun manier van leven maakt Meyer voelbaar door de ogen van een blanke jongen die op het moment dat hij “bevrijd” wordt meer indiaan dan blanke is.
Peter is zijn zoon, geboren in 1870, met een afwijkend moreel kompas wat hem het zwarte schaap van de familie maakt, maar wat hem wel de sympathie van de lezer oplevert. Met hem lijkt de beschaving te beginnen in de pionierstijd, maar met zijn opvattingen staat hij helemaal alleen. Als hij zich eindelijk losmaakt van de familie voel je je bijna opgelucht.
Zijn kleindochter Jeanne Ann erft de ranch en de onmetelijke velden die in de loop van de tijd rijk aan olie blijken te zijn. Ondanks haar rijkdom wordt zij als vrouw niet voor vol aangezien.
Meer dan 600 bladzijden maken van De zoon een familie-epos met monumentale proporties. Meyer schrijft toegankelijker in zijn tweede roman. Anderhalve eeuw geschiedenis over indianen, Mexicanen en pioniers, racisme, liefde en dood in een beeldende, soepele stijl. Dit boek verdient een heel groot publiek.