Een politieke satire is de tv-serie House of Cards niet te noemen ondanks de knipoogjes en terzijdes van whip Frank Underwood, gespeeld door de altijd formidabele Kevin Spacey.
Amusant zijn ze wel die knipoogjes en terzijdes, maar het lachen om Underwood vergaat je wel op den duur. Hij is een manipulerende politieke schaker die, in zijn hang naar macht, uiteindelijk de grens passeert tussen good and bad.
Underwood krijgt aan het begin van de serie een grote teleurstelling voor de kiezen. Hij zag zichzelf als de nieuwe minister van buitenlandse zaken, maar de kersverse president passeert hem voor deze functie. Hier begint Underwoods strijd in de achterkamers van het Witte Huis. Nietsontziend ondermijnt hij de posities van degenen die hem in de weg zitten met een strategie die je als kijker vaak pas later duidelijk wordt. Dat is een van de grote attracties van de serie. Hoe iemand met macht deze gebruikt en misbruikt niet voor the greater good maar om er zelf beter van te worden.
In die andere politieke serie, Borgen, speelt politieke overtuiging wel een rol bij al het gekonkel. Als House of Cards een kijkje geeft in de keuken van de Amerikaanse politiek, dan sla ik de maaltijd over. Maar met wat chips of doppinda’s onder handbereik is de serie een plezier om naar te kijken. Zelf prefereer ik Borgen omdat hierin mensen van vlees en boed rondlopen. In House of Cards lopen vooral mensen rond die vlees en bloed willen zien. Politieke horror.