Serie Q

Als Carl Mørck vermoeid en geïrriteerd bij een advocaat aanbelt en diens vrouw hem vertelt dat haar man er niet is,  zegt hij in een opwelling dat haar man een relatie heeft met zijn vrouw. Mørck heeft geen vrouw, behalve een ex die hem heeft opgezadeld met een hele erge puberzoon. Waarom hij deze leugen eruit flapt weet hij zelf ook niet en hij vraagt zich af of dat nou echt nodig was. Als hij later de vrouw aan de telefoon krijgt verdraaid hij zijn stem om niet herkend te worden.

Deze scene zegt veel over de hoofdpersoon van Serie Q, van Carl Mørck moet je wel houden. Hij is het prototype van een Scandinavische speurder, een eigenwijze eenling die zich struikelend een weg baant door zijn privé-leven en zich op zijn werk weinig aantrekt van de hiërarchie. Weggepromoveerd na een dramatisch incident mag hij zich in de kelder van het politiebureau bezig houden met cold cases. Afdeling Q.

Jusse Adler-Olsen schreef al eerder thrillers maar met Serie Q is hij in eigen land doorgebroken en nu zijn wij aan de beurt. De vrouw in de kooi en De fazantenmoordenaars zijn de eerste twee delen en ondanks de bizarre plots door de spanning nauwelijks neer te leggen. Met Mørcks laconieke houding en zijn cynische humor als smeermiddel, trekt Adler-Olsen je bij de haren door het verhaal.

De noodkreet in de fles verschijnt deze maand, iets om naar uit te kijken want hiermee won hij de Glazen sleutel, een prijs die Stieg Larsson twee keer postuum kreeg.