Na een lekker dagje Den Haag ergens in juli wilden we de dag besluiten met een film. De keus was niet zo moeilijk want Only God Forgives van de Deense regisseur Nicolas Winding Refn (Drive) draaide.
Met m’n favoriete Canadees Ryan Gosling en mijn favoriete Brits-Française Kristin Scott Thomas.
Ik vroeg bij de kassa om twee kaartjes waarop de vrouw achter de kassa tegen mij zei: “U weet dat er heel veel geweld in de film zit?”. “Eh, ja”, antwoordde ik ietwat verbaasd, want zo’n vraag krijg je niet als je naar een romantisch film gaat (u weet dat er heel veel romantiek in de film zit?). “Ik vraag het”, vervolgde de vrouw, “omdat er veel mensen ontdaan en kwaad uit de film lopen vanwege het geweld en dus moet ik het vragen van mijn baas”. “Oké, bedankt voor de waarschuwing”.
Wat volgde was een onvoorstelbare trip van anderhalf uur door Bangkok met weinig dialoog, hallucinerende beelden, een fantastische soundtrack, extreem geweld, een engel der wrake en een filmervaring die ik in geen jaren heb gehad. Allemachtig wat een film.
Toen we er uit liepen waren we compleet overdonderd. De tien andere bezoekers niet, die vonden er niet een drol aan.
De bioscoopervaring zal thuis niet te evenaren zijn, maar met een beetje groot scherm en surround geluid kun je deze prachtige nachtmerrie zelf ondergaan. Vind je het niks, dan druk je op eject. Vind je het wel wat, dan zie je naar mijn mening de beste film van het jaar.