Als tijdens een wandeling door het bos Rachel Jenner haar achtjarige zoon Ben even alleen laat, begint een nachtmerrie van bijna 500 pagina’s. Ben is spoorloos.
Rachel doet een oproep op tv waarbij ze niet een slachtofferrol aanneemt maar haar kwaadheid toont. Hierdoor wordt ze door het grote publiek weggezet als slechte moeder en waarschijnlijke dader. In het verhaal zijn reacties op internet opgenomen onder het motto ik zeg wat ik denk en wordt er allerlei bagger over Rachel uitgestort. Lang leve de reaguurder; mensensoort dat in twintig jaar internet is geëvolueerd van zeikerd op de bank naar zeikerd op het net. Maar terug naar het boek…
Rachel verschanst zich in haar huis, bijgestaan door haar zus en vriendin. De buitenwereld wil haar op het schavot en de druk op Rachel wordt steeds groter. De welwillendheid van de politie neemt zienderogen af en bovendien wordt er vanuit de politie gelekt naar de pers. Als haar zus en vriendin elk een geheim onthullen, is er niemand meer die ze kan vertrouwen. Naast het verhaal van Rachel loopt het verhaal van rechercheur James Clemo die hoopt zich met deze zaak te kunnen bewijzen en daardoor beoordelingsfouten maakt die de zaak en hemzelf schaden.
Gilly MacMillan heeft met haar debuut een meeslepende psychologische thriller geschreven. De mediagekte, de wanhoop van Rachel, de blunderende politie, alles wordt in een rustig tempo en in een mooie stijl beschreven. Als je als lezer zelf begint te twijfelen aan de onschuld van Rachel, mag je zeggen dat de schrijfster een ijzersterke thriller heeft geschreven. Een thriller die het vooral van de psychologische diepgang moet hebben.