Van de schrijfster Myrthe van der Meer hoorde ik voor het eerst in het programma ’24 uur met’, waarin Theo Maassen een etmaal met een gast doorbrengt. Druk pratend en scherp formulerend gooide ze er een filosofische uitspraak uit: “ Iedereen streeft naar geluk, maar geluk is niks. Het gaat om tevredenheid. Geluk kun je niet vasthouden, tevredenheid wel.”
In 2012 brak Myrthe van der Meer (pseudoniem) door met het boek Paaz. In deze autobiografische roman beschrijft ze haar vijf maanden durende verblijf op de psychiatrisch afdeling van een ziekenhuis. Op de dag dat ze enthousiast naar het eindgesprek met haar psychiater gaat om daarna (eindelijk) naar huis te kunnen, gaat het mis. Hier begint de opvolger van PAAZ getiteld UP (Urgente psychiatrie). Dit boek is gebaseerd op alle ervaringen die de schrijfster in de verschillende uithoeken van de psychiatrie, waaronder de Paaz, opdeed. Tijdens haar opnames neemt ze de pen al ter hand, zodat ze vaak een merkwaardige dubbelrol vervult van toeschouwer en patiënt.
De vaste psychiater van Emma, mevrouw Visser, komt niet opdagen voor het eindgesprek, omdat haar man plotseling is overleden. De vervanger weet van niets en reageert als iemand die het verkeerde dossier voor zijn neus heeft. Na dit onverkwikkelijke gesprek raakt hoofdpersoon Emma volledig van slag.
Dit resulteert in een nieuwe ‘paazvakantie’, ditmaal op de open afdeling. Opnieuw raakt ze verstrikt in de molen van pillen, verpleegkundigen, psychologen en psychiaters. Ook wordt er een nieuwe diagnose gesteld: manische depressiviteit met een lichte vorm van Asperger. Wanneer haar vaste psycholoog meedeelt dat de Paaz geen hotel is waar ze voortdurend terug kan keren en dreigt met een opname op de longstay afdeling , ziet Emma het niet meer zitten.
“Psychiatrische opnamen zijn niet alleen maar leuk. Ze geven veel, maar ontnemen je misschien nog wel meer. Je eigenwaarde bijvoorbeeld. Je werk, je vrienden en ook familie drijft soms langzaam maar gestaag van je weg.”
De schrijfster geeft op indringende wijze een inkijkje in de vaak verborgen wereld van de psychiatrie. Net als in haar eerste boek is deze psychiatrische roman met vaart, humor en relativeringsvermogen geschreven. En dat is knap voor zo’n zwaar onderwerp, waarop maatschappelijk gezien nog steeds een taboe rust.