De naam Ernest van der Kwast lijkt eerder te passen bij een personage uit een Bordewijkroman, dan bij de zwaarbebrilde schrijver van Mama Tandoori. Misschien dat hij daarom onder verschillende synoniemen een aantal boeken heeft gepubliceerd (Yusef el Halal, Sieger Sloot).
In augustus 2007 zag ik hem optreden met Tommy Wieringa in de schrijverstent op Lowlands en dat was voor mij het meest memorabele optreden van dat weekend. Om de beurt lazen beide schrijvers voor en Van der Kwast verraste het publiek met zijn verhalen vol droge humor en zelfspot. Op zijn blog staat een komische foto van hem met Wieringa, vergeefs wachtend in een tent om boeken te signeren.
Mama Tandoori is de uit India afkomstige, overheersende moeder van Ernest die door het leven gaat onder het motto “gratis is goed” en overal waar ze komt de strijd aangaat om haar zin te krijgen, desnoods met deegroller of pantoffel.
Het ouderlijk huis staat vol afzuigkappen en videorecorders die ze bij het grofvuil heeft gevonden. Bij een atletiekwedstrijd rent ze luid aanmoedigend mee met Ernest op het middenterrein van de atletiekbaan.
Haar oudste zoon is geestelijk gehandicapt, maar ze blijft hardnekkig geloven dat er een moment komt dat hij “beter wordt”. Hiervoor boekt ze zelfs een reis met de bus naar Lourdes. Ze heeft alleen een buskaart gekocht voor haar zoon. Omdat hij een kaart heeft voor het openbaar vervoer waarop zijn begeleider gratis mee kan reizen, staat ze erop dat ze voor niks mee mag naar Lourdes. De buschauffeur delft het onderspit net als iedereen die te maken krijgt met het vuur van Mama Tandoori. Het boek staat vol dergelijke scènes die enorm tot de verbeelding spreken.
De moeder van Van der Kwast is zwaar teleurgesteld als Ernest haar vertelt dat hij schrijver wil worden en geen advocaat of ander beroep waar je mee voor de dag kunt komen als moeder. Eigenlijk ligt het voor de hand dat je schrijver wordt als je zo’n moeder hebt. Bewonderenswaardig is het als je zo’n geestig boek weet te schrijven.