Met open armen van Tom Winter is zo’n boek dat je als lezer met open armen ontvangt. Onderliggend thema is dementie en dan vooral vroege dementie. Dat is een dramatisch thema, maar Winter heeft vooral een komische familieroman geschreven.
Voor liefhebbers van Het Rosie project staat er pontificaal op de voorkant. Daarin gaat het om iemand in het autistisch spectrum en hier dus duidelijk niet, om het commentaar op de aanbeveling kort te houden.
Wel hebben de boeken de humor gemeen. Het is eerst even wennen omdat het wat nadrukkelijk aanwezig is, maar uiteindelijk vindt het zijn vorm in het tragikomische verhaal over de tweeling Jack en Meredith, die allebei op hun eigen manier, in een midlife crisis terechtkomen.
Jack is maatschappelijk geslaagd, rijk geworden in de reclame en nu met langdurig verlof omdat de creatieve kraan leeg is. Meredith is achtergebleven met twee kinderen nadat haar man er met een jongere vrouw vandoor is gegaan. Een vijftienjarige dochter die zich ouder voordoet op datingsites en altijd haar weerwoord klaar heeft. Een tienjarige zoon die veel te wijs is voor zijn leeftijd en dode dingen verzamelt in plastic zakjes.
De demente moeder van de tweeling zit al jaren in een verzorgingstehuis, een moeder die je in de flashbacks leert kennen als een liefdeloos kreng. Zij heeft de tweeling verteld dat hun vader overleden is en op het kerkhof ligt. Een van de weinige uitjes van Meredith is naar het graf van haar vader. Daarnaast speelt de morsige hond van de buurvrouw een belangrijke rol.
Een komisch hoogtepunt is de vakantietrip naar Frankrijk, als de ex-man van Meredith de kinderen meeneemt in dezelfde auto als zijn nieuwe vriendin. Een heel slecht idee.
Met open armen is een ode aan familiebanden, vooral als het leven vol tragische verrassingen blijkt te zitten. Een heerlijk boek waarin humor en tragiek hand in hand gaan naar een mooi einde.