In mijn blog over oorlogsverhalen had ik het al over Irma Joubert, schrijfster van onder andere Het meisje uit de trein. Haar boeken Het kind van de rivier en het daarbij horende parallelverhaal Pontenilo waren schitterend, en ik keek vol verwachting uit naar het vervolg. Vlak voor mijn vakantie lag hij in de bieb: Kronkelpad. Wat een perfecte timing, want Joubert schrijft van die heerlijke romans, ideaal voor op vakantie! Alleen die voorkant al, dan heb je toch meteen zin om in je ligbed neer te ploffen en lekker te lezen?
In dit laatste boek over de vrienden in Zuid- Afrika worden alle verhaallijnen uit de eerdere boeken afgerond. Dit keer vanuit het perspectief van Lettie Louw, de dochter van de dokter. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit personage al bijna vergeten was uit de eerdere boeken, omdat ze daarin maar een kleine rol had. Maar dat maakt helemaal niets uit, want Joubert sleept je meteen vanaf het begin weer helemaal mee in haar verhaal en je hebt als lezer het gevoel dat je thuiskomt.
Ik wilde ontzettend graag weten hoe het verder ging met Marco Romanelli en zijn joodse vriendin Rachel. In het vorige boek konden we lezen dat zij na het aanbreken van de oorlog onderdoken in een grot in de bergen, met een zware winter voor de boeg. Ik moest gewoon weten hoe dit afgelopen was en gelukkig pakt Joubert de draad van dit verhaal weer op. Hoe triest het ook is.
Ook van alle andere personages die we kennen uit Kind van de rivier en Pontenilo krijgen we te horen hoe het hen vergaat in het leven. Iedereen komt nog even aan bod en hoeveel mensen het ook zijn, het is geen moment verwarrend. Je weet als lezer nog precies wie iedereen is en zijn of haar verhaal kun je ook zo weer oproepen. Dat vind ik echt heel knap van Joubert.
Het boek eindigt met een deel waarin al de hoofdpersonen inmiddels in de zestig zijn. Een mooie en complete afronding van een groot aantal prachtige verhalen.