Tussen al die tv-series vol moord en doodslag is de voetbalserie Home Ground een feest om je in onder te dompelen.
Voetbalclub Varg uit Ulsteinvik is net gepromoveerd naar de Noorse tegenhanger van de Eredivisie. De trainer zakt in elkaar op het trainingsveld en de club moet op zoek naar een nieuwe trainer.
Helena Mikkelsen is succesvol als trainster van een team uit de vrouwencompetitie. Technisch directeur Espen Eide biedt haar een contract aan. Ze is daarmee de eerste vrouwelijke trainer op het hoogste niveau in Noorwegen. Sarina Wiegman als trainer bij ADO, zoiets. Mikkelsen moet Varg behoeden voor degradatie.
Een vrouw in een mannenwereld. Laat het maar aan mannen over om daar een probleem van te maken. Ze krijgt te maken met vooroordelen en tegenwerking.
Allereerst zijn er de fanatieke supporters die niks moeten hebben van een vrouw op de bank. Dan hebben we Michael Ellingsen, die gepasseerd werd voor de functie van coach en er alles aan doet om haar functioneren te ondermijnen. De rol van Michael wordt gespeeld door oud-international John Carew. De man die met zijn lengte een behoorlijk obstakel was voor zijn tegenstanders. De man kan nog acteren ook en zijn aanwezigheid in de serie maakt het kijken al bijzonder.
Voetbalverhalen hebben vaak een hoog De-wondersloffen-van-Sjakie-gehalte, maar Home Ground stijgt daar ver bovenuit. De bij vlagen zeer humoristische serie wordt verdomd goed gespeeld en heeft die befaamde Scandinavische menselijke warmte.
De wat stuurse Mikkelsen, Mons de grappenmaker van het team, het grote talent Adrian Ausness en al die andere personages, je gaat van ze houden. De wedstrijden worden overtuigend in beeld gebracht wat op zich al een grote prestatie is. Bovendien kunnen de acteurs een aardig potje voetballen. Tel daarbij op dat de vorm van Varg in het tweede seizoen steeds beter wordt, net als het kijkgenot en je hebt een kijktip van eredivisie-niveau. Ik deed in ieder geval in mijn eentje de wave voor deze heerlijke serie.
