Als zelfverklaard fan van John Green, heb ik en de rest van de wereld lang moeten wachten op een nieuw boek van John Green. Beetje aanmatigend om jezelf eerst te noemen en dan pas de rest van de wereld, maar er zullen weinig mensen zijn die John Green met de auto hebben opgehaald van het station in Heerenveen. In 2011 was hij writer in residence in Amsterdam. Via zijn uitgever bleek je Green te kunnen “bestellen” voor een lezing en daar was ik als de kippen bij.
Ik koester nog steeds deze gesigneerde foto van hem.
Op een mooie morgen in juni van dat jaar, stond ik ietwat zenuwachtig te wachten op zijn trein uit Amsterdam. Die zenuwen verdwenen zodra ik hem de hand schudde en hij van wal stak hoe awesome hij het vond dat je wifi in de trein had. Het autoritje vanaf station Heerenveen naar de bibliotheek in Joure vond ik veel te kort. Een omweg zat er niet omdat hij voor een groep leerlingen zou spreken.
Met een ontwapenende directheid vroeg hij van alles over Freezlèènd en mijzelf. En hij vertelde dat hij het verhaal, dat hem wereldberoemd zou maken, net had afgemaakt. In de bibliotheek gaf hij mij het manuscript van The Fault in our Stars. Daar heb ik even in mogen bladeren, hoe vet is dat zou ik zeggen als ik 16 was. In ieder geval heb ik warme herinneringen aan deze bruisende, intelligente, grappige man die prachtige Young Adult schrijft.
Dan zijn boek waar we zes jaar op hebben moeten wachten. Dat het zo lang heeft geduurd komt omdat het zijn meest persoonlijke boek is, vertelt hij in interviews. Hij heeft een obsessieve-compulsieve stoornis, een dwangneurose. De hoofdpersoon in Schildpadden tot in het oneindige heeft deze stoornis. Via de zestienjarige Aza schetst Green hoe dit je leven kan bepalen. Aza is bang voor bacteriën, vooral voor de Clostridium difficile. Bang dat ze ziek wordt, of erger, dood gaat door besmetting. Als eenmaal dat idee in haar hoofd komt, raken haar gedachten in een alsmaar enger wordende spiraal. Aza zal een weg moeten vinden om met haar dwangstoornis te leven, net als Green dat probeert te doen. Hij maakt duidelijk hoe moeilijk dat is. Aza vraagt zich zelfs af of haar ik wel bestaat, als er ook een ik is dat die dwanggedachten denkt.
Het verhaal raakt alle bekende thema’s van Green, vriendschap, liefde en veerkracht. Thema’s die hij uitwerkt in verhalen over slimme, gevoelige tieners, die aan het begin staan van een leven als volwassene. Dit keer geven de problemen van Aza het verhaal een extra laag omdat het raakt aan het leven van de schrijver. Ondertussen smijt Green als vanouds met prachtige zinnen en gedachten.
“Ik gebruik internet wel. Ik voel alleen geen behoefte er iets aan toe te voegen”, zegt Aza op een gegeven ogenblik. Ik lees John Green, daar hoef ik verder niks aan toe te voegen, want John Green is nog steeds awesome.
Zijn lezing in de bibliotheek voor 3 VWO van het Bornego College staat op Youtube. Het zou leuk zijn om te horen of leerlingen van toen zich John Green nog kunnen herinneren.
