Het klaprozenjaar

“Heb je weer iets moois gelezen?” vraagt een collega, wanneer ze Het klaprozenjaar van Corina Bomann op mijn bureau ziet liggen. “Is het iets voor mij?” Ja, absoluut! Dit is echt zo’n boek dat je anderen kunt aanraden. Het heeft alle aspecten waar ik, en vele boekenliefhebbers met mij, van houd. En dat allemaal in de juiste proportie. Niet te zoet, niet te veel van het goede, niet onrealistisch: nee, gewoon precies goed. 🙂

Daarnaast is de insteek van het verhaal erg origineel. Het hoofdpersonage in dit boek, Nicole, is namelijk in verwachting en tijdens een controle blijkt het kindje een erfelijke hartaandoening te hebben. Om haar ongeboren kindje zo goed mogelijk te kunnen helpen moet Nicole weten van wie de aandoening afkomstig kan zijn en daarvoor heeft ze de hulp van haar moeder, Marianne, nodig. Nicole heeft haar vader nooit gekend en haar moeder sprak nooit over hem. Marianne zit daarom in eerste instantie niet zo te wachten op het oprakelen van haar verleden maar ze realiseert zich dat het niet anders kan.

En daarmee start een interessant kijkje in het leven tijdens de jaren na de oorlog. Marianne is in Duitsland opgegroeid maar heeft altijd een grote liefde gevoeld voor Frankrijk en de Franse cultuur. Wanneer ze dankzij haar werk als leerkracht de kans krijgt om mee te doen aan een uitwisselingsprogramma, grijpt ze deze dan ook met beide handen aan. Ze vertrekt voor een jaar naar het Franse platteland om hier als leerkracht zowel Franse als Duitse les te geven.
Al snel blijkt dat er nog bijzonder veel mensen zijn die de oorlog nog lang niet vergeten zijn, ook al ligt deze inmiddels 30 jaar achter hen. Veel dorpelingen koesteren een wrok tegen alles wat Duits is en ook tijdens het lesgeven krijgt Marianne regelmatig vervelende vragen over het nazi-regime. En daar blijft het niet bij. Gelukkig is er één man met wie ze het wel goed kan vinden, hij is alleen al verloofd…

Bomann schakelt moeiteloos tussen het verhaal van Marianne en dat van Nicole, waardoor je met beide vrouwen al snel een band hebt. Erg knap gedaan en het verhaal blijft hierdoor ook lekker vlot. Er zit zelfs een zekere spanning in omdat Marianne het bepaald niet makkelijk heeft als uitwisselingsdocent en iedere (aanstaande) moeder deelt in de zorg om Nicole’s ongeboren kind.
Je voelt wel aankomen dat het verhaal een happy end heeft, maar dat is helemaal niet storend. Sterker nog; stiekem verwacht je dat als lezer ook gewoon.
Dus liefhebbers van mooie verhalen: reserveren dat boek en ga met een goed gevoel het weekend in!