Ik geef je dit boek

Een enkele keer lees ik een boek dat ik voor mezelf wil houden. Ik heb het ontdekt, gelezen en hou het nog even vast na de laatste bladzijde. Maar ik blog over boeken en moet mijn ervaring wel delen.

Ik geef je de zon van Jandy Nelson begint met de zin: Zo begint het allemaal. Dat is de verzuchting van de 13-jarige Noah als twee buurtsociopaten hem belagen. Met dat begin trekt Nelson je een ongelooflijk mooi en rijk boek binnen.
Eigenlijk is het ondoenlijk om een blog te schrijven dat recht doet aan dit fantastische boek. Daarom slechts dit, ik geef je dit boek en geniet er van.

Neem je daar geen genoegen mee, hier iets meer over het boek.

Noah heeft een tweelingzus, Jude. Zij leeft haar leven zonder angst, surft, springt van hoge rotsen de zee in en doet het woord waar Noah stil is. Hij leeft vooral in zijn hoofd, waarin hij zijn omgeving tekent om het daarna op doek of papier te schetsen en te schilderen.

Ze zijn zo met elkaar verbonden dat ze zonder praten elkaar begrijpen. Na een tragische gebeurtenis groeien ze uit elkaar door een heftige jaloezie en verbroken vertrouwen. Jude gaat onzichtbaar door het leven, Noah tekent niet meer.

Nelson durfde het aan om de twee op verschillende leeftijden aan het woord te laten. Noah als 13-jarige en Jude als 16-jarige, zodat je het verleden en heden beleeft. Daardoor zindert het boek van de spanning, wat is er gebeurd en wat gaat er gebeuren? Maar wat mij overrompelde is hoe Nelson Jude en Noah neerzet. Het ene hoofdstuk zit je in het bruisende brein van Jude, in het andere zit je in de kleurrijke geest van Noah. Hierdoor krijgen beide een eigen stem die het verhaal compleet maakt en uiteindelijk het antwoord geeft op de vraag of ze elkaar weer vinden.