Don’t believe the hype is een nummer van Public Enemy en een prima motto om licht kritisch door het leven te gaan. Boek der spiegels werd gelanceerd als een Donna Tartt meets Joël Dicker, vanwege het universitaire milieu en een misdaad die het verhaal een spannend element geeft.
Ik snap de vergelijking, maar met de Olympische Winterspelen in aantocht kun je zeggen dat Tartt het goud heeft, Dicker zilver en Chirovici, wel wat sneu, op de vierde plaats komt.
Het verhaal gaat over de moord op een hoogleraar die bezig is met een schimmig onderzoek naar de werking van het geheugen bij soldaten met een posttraumatische stoornis. Voor die moord uit 1987 is iemand gearresteerd, maar die blijkt niet de dader te zijn.
De eerste verteller van het verhaal wordt op het spoor gezet van de echte dader dankzij een manuscript dat hem is toegestuurd door een van de hoofdrolspelers in het moorddrama jaren geleden. Beetje cliché, maar altijd lekker als er een manuscript opduikt in een boek, altijd goed voor een geheimzinnige sfeer in het verhaal.
De eerste verteller lost de puzzel niet op en splitst het een journalist in de maag die het op zijn beurt doorgeeft aan een oud-rechercheur. Goede vondst van de schrijver, geeft het verhaal wat extra’s maar tegelijk zorgt het ervoor dat je niet volledig meegesleept wordt in de geschiedenis, omdat je telkens opnieuw moet identificeren met het leidende personage.
Maar genoeg kanttekeningen, Boek der spiegels is wel een lekker lezende, intrigerende detective over de feilbaarheid van ons geheugen, maar verwacht geen Tartt of Dicker (sorry, weer een kanttekening).
