De Jezidi’s werden wereldnieuws toen IS-strijders in augustus 2014 de regio Sinjar binnentrokken en tienduizenden Jezidi’s de gelijknamige berg op vluchten zonder eten en drinken. In november 2015 werd het gebied bevrijd van IS door Peshmerga-strijders. Duizenden Jezidi’s zijn vermoord, meegevoerd, verkocht als slaaf, verkracht, gemarteld. Zes jaar later zitten er naar schatting 200.000 Jezidi’s in vluchtelingenkampen.
Over hen schreef Brenda Stoter Boscolo dit monument van een boek. In 2013 maakte ze kennis met deze religieus-etnische gemeenschap, die door moslims duivelsaanbidders worden genoemd. Reden voor eeuwenlange vervolging.
De Jezidi’s geloven in één god Ezid en in zeven aartsengelen, waarvan de Pauwenengel de belangrijkste is, die de zorg voor de aarde hebben. Het is een gesloten gemeenschap, je kunt niet Jezidi worden en trouwen kan alleen binnen de gemeenschap.
De schrijfster is na haar eerste kennismaking regelmatig afgereisd naar het gebied. In eerste instantie als journalist, maar langzaam kreeg het idee van een boek gestalte.
Ze maakt kennis met met mannen en vrouwen in de kampen. Komt bij mensen “thuis” (in de tentenkampen) en verwondert zich over de gastvrijheid en vrijgevigheid en sluit zelfs vriendschappen. Ze probeert behoedzaam vrouwen te interviewen die uit IS-gebied zijn teruggekeerd. Over de gruwelen, de verkrachtingen, het doorverkopen als slaaf, de vreselijke behandeling door IS-vrouwen. Ze praat met kinderen die teruggekocht zijn, gehersenspoeld en getraumatiseerd. Vrouwen die met een kind van een IS-strijder zijn teruggekomen. Kindsoldaten. Ze constateert dat vooral de psychische nood groot is en dat maakt de verhalen des te schrijnender.
Met veel empathie schrijft Stoter Boscolo over het lot van de Jezidi’s. Ze heeft van Het vergeten volk een meeslepend en persoonlijk verhaal gemaakt, dat je zo nu en dan weg moet leggen om in alle rust te verwerken.
Haar woede over de westerse aandacht voor vooral IS-vrouwen steekt ze niet onder stoelen of banken. Hoe bestaat het dat de belangstelling naar de daders gaat en niet naar de slachtoffers? Dat er nog zoveel vluchtelingen zitten in kampen, terwijl er gesproken wordt over het repatriëren van IS-vrouwen?
Hopelijk draagt dit bijzondere boek bij aan een beter lot voor dit bijzondere volk.
