Sally Green heeft met het eerste boek uit de trilogie rond de heks Nathan het Guinness Book of Records gehaald. Als meest vertaalde debuut en meest vertaalde jeugdboek (47 landen) en dat nog voordat het boek officieel verschenen was.
Dat maakt nieuwsgierig. Is al die aandacht terecht en juichen we mee of draaien we Public Enemy’s nummer Don’t believe the hype nog maar weer ‘s?
Ik kies na wat wikken en wegen voor het eerste.
Nathan groeit in Engeland op met twee halfzussen en een halfbroer. Zijn moeder leeft niet meer en de vader is vermoord door Marcus, een zwarte heks en vader van Nathan.
Het viertal wordt opgevoed door de grootmoeder, een witte heks. Nathans oudste zus Jessica is een grote plaaggeest. Zij houdt hem verantwoordelijk voor de zelfmoord van hun moeder.
De witte heksen hebben een Raad en zijn onderling meer met elkaar verbonden dan de eigenzinnige zwarte heksen. De witte heksen zetten Nathan onder druk om erachter te komen of hij een witte of een zwarte heks is. Half wit of half zwart.
Dit is het begin van een verhaal over een bloederige strijd tussen de witte en zwarte heksen. Nathan is de spil in het verhaal dat met veel schwung wordt verteld. De ontwikkeling van veelgeplaagde puber tot heks die weet wat hij wil en zijn gave tot ontwikkeling brengt (spoiler: zijn gave is prachtig verbeeld op de omslag van het tweede boek) en zijn donkere kant leert kennen.
Green moet het niet hebben van de liefdesperikelen, al krijgt dat een mooie wending in het tweede deel. De kracht ligt in de dialogen, de afwisseling van ik- en hij-perspectief, de keuze die Nathan maakt. De diepgang van de personages en de razendsnelle vertelling. Geen minutieuze beschrijvingen maar flinke sprongen in de tijd.
Dat geeft Green gelegenheid en ruimte voor de andere personages. Zoals Gabriel, die Nathan bijzonder toegedaan is. Op internet wordt gespeculeerd of Gabriel een man of een vrouw is. Misschien werpen de twee prequels op deze trilogie daar licht op (Half Lies en Half Truths). Hierin wordt het verhaal van Gabriel verteld. Het wachten is op de verfilming van de trilogie waar druk aan gewerkt wordt. Daarmee kan deze hype dezelfde weg bewandelen als The Hungergames. Een hype waar ik zelf vrolijk aan meedoe.