Nieuwsgierig geworden door een krantenartikel begon ik in Een stil geloof in engelen. Mooie titel, goede schrijversnaam, het boek krijgt goede recensies, heeft het predikaat literaire thriller en toch was ik blij dat ik het uit had. Wat ging er mis?
De ingrediënten voor een aangrijpend en spannend boek zijn volop aanwezig. Een jongen van 12 jaar. Verteller van het verhaal. Woont buiten een klein dorp op het Amerikaanse platteland. Een vader die voortijdig sterft. Een armoedig dorpsleven waar achter een faςade van alles broeit. Het verhaal begint als er een klasgenoot van hem zwaar verminkt dood gevonden wordt. Dertig dode meisjes verder weten we wie het gedaan heeft maar dat interesseerde me al lang niet meer door het ontbreken van enige spanning. Waar komt dat door? Ellory neemt zijn tijd om het verhaal te vertellen. Dat is prima, maar hij gebruikt hier en daar van die sleetse trucs om spanning op te roepen, zoals het aloude Die dag veranderde alles... Als je dat goed gebruikt draagt het bij aan het leesgenot omdat je op het puntje van de stoel gaat zitten, maar in dit boek werkt het niet omdat er meestal niet zoveel gebeurt. Het verhaal sleept zich voort, de hoofdpersoon wordt langzamerhand aardig onuitstaanbaar en dat is lastig als een boek 430 pagina’s dik is.
Ik moest bij het lezen van het boek denken aan Kind van God van Cormac McCarthy. Een verhaal van 149 pagina’s over een seriemoordenaar dat wel onder de huid gaat zitten door zijn superieure stijl en het sfeervolle verhaal, al is het nog zo gruwelijk. Bij Ellory lijkt de gruwel en de ellende vooral effectbejag.
Eigenlijk geloof ik het wel, al die boeken met seriemoordenaars die van alles uitspoken met hun slachtoffers. Misschien was het boek zonder 30 vermoorde meisjes interessanter geweest.
Knap om het dan toch al die 430 bladzijden vol te houden, of sla je stiekem wel eens een dood meisje over?