Constance Croon, een jonge schrijfster, heeft lang geleden gebroken met haar familie. Zolang ze zich kan herinneren is ze het zwarte schaap geweest, zij werd gezien als lelijk en kon niets goed doen. Wanneer ze tien jaar is, gebeurt er een ongeluk waarbij zij en haar broer gewond raken en waar haar familie haar de schuld van geeft. Jaren later is ze de leugens en het bedrog zat en doet ze een poging om dingen uit te praten. Als dit mislukt besluit ze het familiehuis de rug toe te keren.
Haar verbazing is dan ook groot als ze een telefoontje van haar tante krijgt, die vertelt dat Constance’s oma op sterven ligt en naar haar kleindochter gevraagd heeft. Haar eerste impuls is koppig weigeren, haar oma heeft vroeger immers ook nooit naar haar omgekeken. Maar kun je de wens van een stervende negeren? Constance besluit haar wrok opzij te zetten en rijdt voor het eerst in 15 jaar weer naar Vossensteyn, het ‘buiten’ van haar familie in Twente.
Eenmaal terug bij het landhuis komen de herinneringen en pijn uit haar jeugd in volle hevigheid terug. Ze kijkt er dan ook bepaald niet naar uit haar oma weer te zien. Maar de oude vrouw blijkt een bijzondere vraag te hebben. Ze wil dat er een boek geschreven wordt over haar ervaringen in de oorlog en ze wil dat Constance dat gaat doen. Oma heeft haar herinneringen opgetekend in een dagboek dat ze aan haar kleindochter toevertrouwd. Constance ziet de opdracht in eerste instantie helemaal niet zitten, maar zodra ze de eerste 20 pagina’s van het broze dagboek gelezen heeft, is ze om. Ze verbaast zichzelf door te besluiten voorlopig op het landhuis te blijven, zodat ze met oma over het dagboek kan praten en het ondertussen kan bewerken tot een roman. Maar dan arriveert de rest van de familie ook op Vossensteyn, om afscheid te nemen van oma…
Het litteken van Vossensteyn is een intrigerende familieroman die je meteen wilt uitlezen. De schrijfstijl van Maria Boonzaaijer is heel verslavend, poëtisch bijna, en het tempo ligt lekker hoog. Rode draad in dit verhaal is schuldgevoel. Boonzaaijer weet op een bijzonder gevoelige manier te omschrijven hoe ontzettend veel impact een leugen kan hebben op mensen en hoe lang dit kan doorwerken.
Een schuld ontkennen is het ergste wat een mens zichzelf kan aandoen. Dat weet ik nu, na zoveel jaren. De waarheid ontkennen maakt je innerlijk ziek…
Lezen dus, dit boek.