Iedereen kent het gevoel dat een ontluikende lente je kan geven. De geuren en kleuren van de omgeving die je bijna licht in het hoofd maken. De zin om je onder te dompelen in deze nieuwe lichte wereld na al die maanden vol lange donkere avonden.
Er is voor mij één auteur die het lentegevoel bij mij oproept en dat is de toekomstige winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur Haruki Murakami.
De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is het verhaal van een man van 33 jaar wiens naam “maker” betekent. In die naam zit een frustratie opgesloten die ons terugvoert naar zijn tienerjaren. Op de middelbare school is hij onderdeel van een hechte vriendenclub, van twee meiden en drie jongens. De anderen hebben namen die de betekenis van een kleur hebben, blauw, rood, wit en zwart. Tsukuru vindt zichzelf bleek afsteken tegen zijn vrienden. Als hij van de ene op de andere dag uit de groep word gesmeten draagt hij deze wond jarenlang met zich mee en dat zorgt ervoor dat hij zich nauwelijks durft te tonen aan anderen. Hij ontmoet een vrouw die hem confronteert met dit onverwerkte verleden, waardoor hij op zoek gaat naar de reden van de afwijzing.
Zoals altijd schrijft Murakami zonder opsmuk in een heerlijk soepele stijl een verhaal waar droom en realiteit in elkaar overlopen. Zijn hoofdpersonen, die eigenlijk allemaal op elkaar lijken, zijn vaak een palet dat je zelf inkleurt. In de loop van de jaren heb ik al verschillende mensen aan Murakami gekregen en dat blijf ik doen. Dus bij deze, ervaar de lente met deze nieuwe Murakami.