Door Ineke van Erp
Deze roman is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Het verhaal speelt zich af in het Noord-Oosten van Japan. De hoofdpersoon is een jonge vrouw, Yui, die de tsunami on 2011 overleeft. Maar ze verliest bij deze ramp haar dochter en haar moeder. Daardoor raakt ze emotioneel helemaal uit balans. Tijdens haar werk als DJ ontvangt ze tijdens haar radioprogramma een gast die vertelt over Sasaki Itaru die in de tuin van zijn huis een telefooncel zette met daarin een kapotte telefoon. Met deze telefoon communiceert hij met zijn overleden neef via de wind. Deze telefoon van de wind wordt daarna door tienduizenden mensen bezocht die hun verloren geliefden en familieleden berichten via de wind willen sturen. Het wordt een soort pelgrimsoord. Yui besluit er naar toe te reizen, ze verblijft vele uren in de tuin en observeert de bezoekers. Maar ze durft te telefooncel niet te betreden. Tijdens een van haar verblijven ontmoet ze Takeshi, die zijn vrouw is verloren. Langzaam komen we steeds meer te weten over hun beider levens. En zien we een band ontstaan. Uiteindelijk lukt het Yui om de telefooncel in te gaan en te spreken met haar moeder en dochter.
Dit is een verhaal van rouw, liefde en hoop. Wat een mooie gedachte om via te wind te communiceren met overleden geliefden. Het taalgebruik is prachtig, iedere bladzijde is er wel weer een zin om in te lijsten. Het verhaal is ontroerend, maar de vorm soms wat verwarrend. Het verhaal wordt steeds onderbroken met heel korte hoofdstukken met bijvoorbeeld een filmscene, een stuk Bijbeltekst, een boodschappenlijstje, een krantenbericht. Ik ben ook niet zo sterk in Japanse namen dus moest ook nogal eens even terugzoeken wie is nou wie? Achterin staat een Japanse woordenlijst die je echt wel nodig hebt om het verhaal goed te kunnen volgen.
Het is een prachtig verhaal. Hoe mooi is het dat stemmen via de wind worden meegevoerd naar overleden geliefden. Het is zeker geen feelgood-boek, je moet af en toe even doorbijten. Maar je krijgt veel stof tot nadenken.
Ik geef één zin als voorbeeld: “Het leven is een slijtageslag, met de tijd creëert het talloze barstjes en maakt je kwetsbaar. Maar juist daardoor wordt je geschiedenis bepaald en krijg je zin om verder te gaan om te zien wat er later zal gebeuren”.
Ik heb een vage herinnering aan een film over dit onderwerp. Prachtige film; weet niet of het gebaseerd was op dit boek.