Laura komt na achttien jaar weer in contact met haar Roemeense jeugdvriendin Gabi. Ze wordt uitgenodigd om in de zomer naar Roemenië te komen en samen een paar dagen te wandelen in een berggebied. Laura’s echtgenoot stelt voor dat Martine, de vriendin van van hun beste vriend, ook meegaat. Laura is daar niet erg blij mee, maar Gabi vindt het goed.
De eerste dag verloopt volgens plan, maar dan is Gabi opeens de volgende dag spoorloos verdwenen. Haar tent en spullen zijn er nog. Is er iets met Gabi gebeurd? Laura en Martine moeten nu zelf verder gaan en de weg terugvinden naar de bewoonde wereld, wat lastig blijkt te zijn in het ruige berggebied…
“Komt hier nooit een einde aan? We hadden nu echt al wel op de parkeerplaats moeten zijn.”
“Diepe gronden” wordt verteld vanuit het perspectief van Laura. In het begin lees je waarom Martine eigenlijk meegaat op de wandelvakantie. Er is namelijk geen klik tussen de twee vrouwen en Laura is dan ook niet blij dat haar echtgenoot voorstelt om Martine mee te nemen. Wanneer ze aan de wandeltocht beginnen, wordt het pas echt interessant. Is er iets met Gabi gebeurd? Moeten ze op haar wachten of is het verstandig om terug te gaan naar de bewoonde wereld? Kunnen ze met z’n tweeën overleven, ondanks de gespannen sfeer tussen hen? Al deze vragen spoken door je hoofd terwijl je het boek leest. Je kunt je de situatie levendig voorstellen: verdwaald in de wildernis met weinig eten en drinken.
De schrijfstijl van Nicolet Steemers is prettig. Het leest vlot en de hoofdstukken zijn niet te lang. Omdat ik wilde weten hoe het zou aflopen, heb ik het boek in één avond uitgelezen. Ik kon het gewoon niet wegleggen! Daarnaast houd ik van boeken die zich afspelen in de wildernis. Als jij daar ook van houdt, is “Diepe Gronden” zeker een boek voor jou!
