Over het boekomslag kun je van mening verschillen, zeker omdat het was genomineerd voor de Mooiste Boekomslag 2011. Opvallend is het, maar tegelijk vraag ik me af of het wel aantrekkelijk genoeg is om de lezers te trekken die het boek verdient. Het lijkt geïnspireerd op het boekomslag van de originele uitgave met toevoeging van een voetbal. Ook niet een omslag om heel erg vrolijk van te worden.
Net zo opvallend als het boekomslag is het verhaal achter dit boek. Robert Williams werkte in een boekhandel en won met dit boek de Not Yet Published Prize voor het beste manuscript geschreven door een boekverkoper(!). De prijs was uitgeloofd door National Book Tokens, de organisatie die de boekenbon verzorgt in Groot Brittannië, t.g.v. het 75-jarig bestaan.
Luke is 13 jaar als zijn moeder bij een auto-ongeluk omkomt. Hij verhuist met zijn vader, een begenadigd kunstenaar, naar een bouwvallig huis ergens op het platteland. Ze kunnen net het hoofd boven water houden door het zelfgemaakte houten speelgoed van zijn vader. Luke’s vader verliest zich in de drank en Luke lijkt steeds meer op zichzelf aangewezen totdat hij Jon ontmoet. Jon is net als hij een buitenbeentje in het dorp waar ze wonen. Hij draagt kleren uit de jaren vijftig, is onverzorgd en woont in een huis dat een nog grotere bouwval is dan dat van Luke. Er ontstaat, bijna sluipend, een vriendschap die uiteindelijk voor alledrie een nieuw perspectief geeft aan hun leven.
Williams heeft met grote beheersing een hartverwarmend boek geschreven. Nergens wordt het sentimenteel, de emoties en gebeurtenissen worden ingetogen beschreven. Een mooi voorbeeld daarvan is het grote witte paard dat de vader maakt en in gedeeltes een bos insleept om het daar neer te zetten als eerbetoon aan zijn overleden vrouw. Zoiets kan gemakkelijk ontsporen in gesnotter en gesnuif maar Williams vertelt het prachtig. Als het paard klaar is en de vader Luke en Jon meeneemt het bos in, is het langzaam zichtbaar worden van het paard voor de lezer net zo adembenemend als voor de jongens.