Chapeau voor Ventoux

Ventoux
Ventoux

Je ziet ze veel, mannen van boven de veertig in strakke wielerkleding met een helm op het kalende hoofd. Rijdend op een lichtgewicht fiets, met een iets te breed achterwerk en in hun hoofd de gedachte dat ze eerder hadden moeten beginnen dan had het nog iets kunnen worden met dat fietsen. Wielrennen, de verlate droom.

Jaren geleden bezat ik een oranje racefiets, geen idee van welk merk. Nadat ik het rijwiel zes dagen in bezit had werd er vanuit Rinke’s Koffiebar in Sneek een tijdrit georganiseerd over de smalle weg bij de Potten. Hans B., de betere sportman, bezat als altijd meer dan genoeg zelfvertrouwen om met mij een weddenschap aan te gaan om de snelste tijd. Inleg 10 gulden. De ochtend van de tijdrit was het de tweede keer dat ik op m’n oranje fiets zat, toen nog gewoon in een voetbalbroekje. De eerste keer worstelde ik met de versnelling, de tijdrit begon ik daarom in het zwaarste verzet, hoefde ik daar niet mee bezig. Zes kilometer verder ik was 10 gulden en droge worst rijker. De worst was voor de zesde plaats en voor Hans als troost, want droge worst is aan mij niet besteed. Hans kom ik zo nu en dan weer tegen en veel lijkt er niet veranderd op zo’n moment.

Ventoux van Bert Wagendorp gaat over vriendschap en wielrennen. Een boek dat je terugbrengt naar je eigen jeugd en feilloos vertelt waarom vriendschappen jaren later nog net zo helder zijn Alsof je op de fiets stapt en de jaren wegtrapt. Chapeau al is het eind een beetje te veel eind goed, al goed.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven