Soms word je in het leven aangenaam verrast. Je wint ’s een tientje in de Staatsloterij. Er ligt zomaar een nieuw boek van je favoriete schrijver in de bieb. Je slaat op straat een hoek om en je loopt tegen iemand aan die je al veel te lang niet hebt gezien. Zoiets.
Het eerste seizoen van Broadchurch was zo’n aangename verrassing. Goed verhaal, spannend, bijtende humor, maar vooral ook een mooi portret van Broadchurch, een van de sterke punten van de serie. Een kleine gemeenschap dat volledig op zijn kop gezet wordt door de moord op een jongen. Daarnaast spat de chemie tussen de twee geweldige hoofdrolspelers van het scherm.
Olivia Colman en David Tennant pingpongen hun spitse dialogen, terwijl ze elkaar steeds meer leren waarderen. Tennant, die door insiders de beste Dr. Who allertijden wordt genoemd, kan in zijn lekker sappige Schotse accent dingen zeggen als: “You should stop taking those asshole-pills“. Vind ik erg leuk.
Maar de nog grotere verrassing zit in het tweede seizoen. Het afgeronde verhaal uit het eerste seizoen krijgt een onverwachte wending. Een heftige wending die alles meteen op scherp stelt en bovendien ruimte geeft voor nieuwe verhaallijnen. Daarmee is dit tweede seizoen zelfs nog sterker dan het eerste.
Op IMDB krijgt Broadchurch een 8,4, ik rond dat af naar boven. Veel beter krijg je niet te zien op tv of tablet.