In 1972 werd het wereldkampioenschap schaken in Reykjavik gehouden tussen Spassky en Fischer. Het is al een poosje geleden, maar zelf weet ik nog wat voor toestand dat was. De kranten stonden vol met berichten over Bobby Fischer, de geniale lastpak, en Spassky, de toenmalige wereldkampioen. De Koude Oorlog woedde nog volop en de tweekamp bleek een koude oorlog op 64 speelvlakken, die vooral door Fischer met verve werd gevoerd.
De schaakmatch speelt op de achtergrond in dit meesterlijke verhaal van Arnaldur, waar de aanwezigheid van de Amerikanen en Russen op het eiland een cruciale rol speelt in de moordzaak die Marion Briem probeert op te lossen. Marion Briem? Lezers van de boeken van de IJslander zullen opveren bij haar naam, want zij is de oude chef van Erlendur.
Arnaldur wisselt het heden (dat is 1972 in dit geval) af met verhalen over de jeugd van Marion. Geboren als onecht kind krijgt ze op jonge leeftijd TBC waarvoor ze naar een sanatorium in Denemarken wordt gestuurd. Hier sluit ze vriendschap met Katrin, een patiënte die een zware, misvormende behandeling ondergaat. Katrin is Marions grote liefde. Alleen dit verhaal al maakt Schemerspel tot een prachtig boek. Tel daarbij op het verhaal van de schaakmatch van de eeuw, de moord die in het schemergebied van de geheime diensten thuishoort en je hebt weer een ragfijne Arnaldur Indridason.
Geen nagelbijtende spanning maar gewoon een literaire thriller om helemaal in te verdwijnen. Met als mooie uitsmijter, iets waar je eigenlijk het hele boek op zit te wachten, de kennismaking tussen Marion en Erlendur.