Wie mijn blogs leest, weet ongetwijfeld dat ik een zwak heb voor verhalen over de Tweede Wereldoorlog. En jawel; ik heb er weer eentje gevonden!
Dit keer wel vanuit een compleet andere invalshoek. Als we elkaar terug zien speelt zich namelijk af in Amerika en gaat over Duitse krijgsgevangenen die daar op de suikerrietplantages te werk gesteld werden.
Peter Dahler, krijgsgevangen genomen in een woestijn in Afrika, wordt tijdens het werken in het suikerrietveld tot over zijn oren verliefd op Margaret, de dochter van de plantage-eigenaar. Het lukt ze om elkaar tijdens of na het werk te treffen en ze fantaseren voorzichtig over een toekomst samen. Maar een jong Amerikaans meisje met een Duitse krijgsgevangene… ze realiseren zich maar al te goed hoe ingewikkeld hun situatie is.
Dit is echter, zoals in veel romans over familiegeschiedenis, maar een onderdeel van het verhaal. Het tweede personage dat beschreven wordt is Emily, een jonge journaliste die een tijd lang een column over relaties schreef, tot deze wegens geldgebrek geschrapt werd. Daardoor zit ze nu thuis, met veel te veel vrije tijd en veel te weinig te doen. Tot er op een dag een pakket uit Duitsland wordt bezorgd; een schilderij van een vrouw die overduidelijk Emily’s pas overleden oma is, in haar jonge jaren. Op het kaartje dat er bij is staat: Ik heb je column gelezen en je hebt het mis. Je opa is altijd van je oma blijven houden, ze was de liefde van zijn leven.
Emily besluit in de geschiedenis van haar oma te duiken. Ze heeft haar opa nooit gekend omdat deze haar oma in de steek gelaten had, terwijl ze zwanger was. Samen met haar vader reist ze af naar Duitsland, in de hoop te ontdekken wie die mysterieuze man was die zoveel van haar oma gehouden zou hebben.
Een bijzonder verhaal. Ik geef toe dat het hier en daar nogal voorspelbaar is en op het einde gebeurt er ineens wel heel veel tegelijk, maar toch. Het is vooral een liefdevol boek. En dat mag ook wel eens.