Het is een weinig pakkende en poëtische titel maar dat is ook het enige commentaar van mij op dit boek. Het verhaal speelt in de Tweede Wereldoorlog en gaat over een blind Frans meisje en een Duitse weesjongen. Korte hoofdstukken maken het in het begin heel even lastig om in het verhaal te komen maar dat duurt niet lang. En dan wordt je meegetrokken in het leven van deze twee jongeren en wil je steeds maar weer een hoofdstuk verder, juist omdat ze maar zo kort zijn. Bijna moest ik huilen en ook wilde ik een keer niet verder lezen omdat ik kwaad was op de schrijver. Ik heb het wel gedaan en daarom nu dit blog want als er één boek is dat je gelezen moet hebben dan is het dit wel. Anthony Doerr, winnaar van de Pulitzer Price 2015 heeft mij met zijn tweede roman in ieder geval enorm geraakt.
Pingback: Seringenmeisjes | Bibliotheken Mar en Fean