Watervrees tijdens een verdrinking

Boekenweek 2012.
De ‘mooie jonge oppergod der Vlaamse letteren’, Herman Brusselmans, geeft een lezing in Leek. De oude Mulo, een uit houten palen opgetrokken schuur, is de sfeervolle locatie voor de literaire bijeenkomst, waar ongeveer zestig belangstellenden op af komen.
De Vlaamse schrijver wordt geïnterviewd, beantwoordt vragen uit het publiek en leest enkele verhalen en gedichten voor. Hoofdmoot van de lezing vormt zijn pas verschenen boek ‘Watervrees tijdens een verdrinking’. De liefdesroman gaat over de verbroken relatie met zijn vrouw ‘Phoebi’, die na bijna twintig jaar de benen neemt. Ze kan niet meer mèt maar eigenlijk ook niet zonder de schrijver leven. Op een dag in mei komt het hoge woord eruit. Beklemd in de huidige situatie en verliefd op een ‘Harleyjongen met een tattoo’ besluit ze haar intrek te nemen in een flatje in de Belgradostraat in Gent, op loopafstand van de schrijver.
“Het is merkwaardig hoe de liefde die deze vrouw ooit voor mij gevoeld heeft, en met graagte beleefd en uitgeschreeuwd ten overstaan van de hele wereld, verschrompeld is, gekrompen, in elkaar gezakt, uitgehold, zeg maar gewoon verdwenen”. De schrijver zit niet alleen maar bij de pakken neer, maar gaat zo nu en dan ‘op café’ op zoek naar een nieuwe droomvrouw. Deze moet wel aan allerlei voorwaarden voldoen zoals: roken, in het bezit zijn van een rijbewijs om hem naar literaire optredens te vervoeren en een biefstuk kunnen bakken. Graag zou de Vlaamse schrijver Carice van Houten tot de zijne maken, maar deze heeft na zes weken nog niet gereageerd op zijn email.
Voortdurend vraagt Brusselmans zich af hoe Jan Wolkers, Louis Paul Boon en Haruki Murakami in zijn positie zouden reageren.

Met ‘Watervrees tijdens een verdrinking’ heeft Brusselmans op beklemmende wijze de teloorgang van de liefde van z’n leven beschreven. De –grotendeels- autobiografische roman staat boordevol oneliners, sterke dialogen en briljant geouwehoer. Maar de hoofdzaak is toch wat te doen als de vrouw die je bestaan bepaalt de deur uit loopt. Zal ze ooit nog terugkeren?
Na lezing van het boek galmen de laatste pagina’s nog een poosje na, als jankende wolven in de nacht die worden verscheurd door angst, eenzaamheid en liefdesverdriet.

Als begin twintiger was maakte ik voor het eerst kennis met het werk van Herman Brusselmans. Nu, ruim vijfentwintig jaar later, lees ik zijn boeken opnieuw met veel plezier. Oude liefde roest niet.
http://www.youtube.com/watch?v=oSMIP1pgg8k