Topspanning in een, instant, klassieke spionagethriller

De enige thriller die je echt móét lezen! staat als gestempelde keurmerk op de voorkant van het boek te lezen. Dan nog een stempel erop met iets als: Khaled Hosseini ontmoet John le Carré en je hebt geen recensie meer nodig, maar dan maak ik me er wel wat gemakkelijk van af.

Ik ben Pelgrim begint met een scène in een groezelige hotelkamer waar een jonge, naakte vrouw in een bad met zuur drijft. Het lijkt het begin van een thriller met zo’n vreselijk slimme en verdorven moordenaar die de rechercheur van dienst altijd een paar stappen voorblijft, maar oud-journalist en scriptschrijver Hayes zet de lezer met dit begin op het verkeerde been. Ik ben Pelgrim is namelijk een ontzettend spannende spionagethriller van ruim 700 bladzijden dik. En dat is geen pagina te veel.

Het verhaal brengt je van de groezelige hotelkamer in New York naar een executie in Saoedi Arabië, naar een kustplaats in Turkije, naar het Rode Plein in Moskou, naar Libanon, naar Duitsland. Al deze plaatsen leveren nieuwe verhalen op die samen een beeld schetsen van twee eenlingen, de Pelgrim en de Saraceen, waarbij de eerste jaagt op de tweede.
In een mooie, beheerste stijl neemt Hayes de tijd om de strijd tegen het terrorisme te schetsen, maar tegelijk laat hij zien waar de bereidheid om te terroriseren vandaan kan komen. Dat hij om de spanning te verhogen regelmatig het aloude trucje gebruikt van als ik toen geweten had dat… , is niet storend en draagt zelfs bij aan het gevoel dat je hier een instant spionageklassieker in de hand hebt.

Spolier:
Het lijk in het zuur blijkt toch afkomstig te zijn van een slimme en verdorven moordenaar, dat wel.