Helen Fitzgerald is geboren in Australië maar woont al jaren in Schotland, het decor van haar thrillers.
In haar ouderlijk huis was het waarschijnlijk een drukke boel. Ze is het op één na jongste kind in een rij van 13 kinderen. In zo’n huishouden moet het chaos zijn geweest denk je dan en dat heeft zeker invloed gehad op haar hoofdpersonages. Als er iets is wat ze gemeen hebben dan is het dat ze last hebben van een lichte chaos in het hoofd. Dat maakt ze al snel sympathiek, want wie heeft daar niet last van zo nu en dan?
De thrillers van Fitzgerald worden wel vergelijken met die van Nicci French. Psychologische thrillers geschreven met een vlotte pen, met overtuigende hoofdpersonen en een beklemmende spanning. Thrillers waarin meestal vrouwen het slachtoffer worden van geweld.
De verschillen zijn echter interessanter. Helen Fitzgerald doopt haar vlijmscherpe pen in een inktpot vol zwarte humor. Zo krijgt Catriona in Ex de slappe lach als ze haar vermoorde ex-vriend moet identificeren. Zijn afgesneden penis is het enige dat op de ontleedtafel in het mortuarium ligt.
Fitzgerald speelt met de regels van het thrillergenre. Het plot lijkt ondergeschikt aan de psychologische onderbouwing van haar karakters. Tegelijk doe je haar daarmee tekort omdat ze geweldige plotwendingen in die inktpot heeft. Zo lijkt het soms dat ze aan het begin van het boek de clou al weggeeft om met een geweldige draai je aannames om zeep te helpen.
Fitzgeralds boeken worden wel chicklit thrillers genoemd, maar daar doe je haar mee tekort. Chicklit-romans zijn boeken met een roze randje. Als er al een randje aan haar boeken zit dan is het donker paars en is het randje gekarteld en de binnenkant bruist van het leven. Boeken voor stoere meiden en echte kerels.
Marieke en Inge over De laatste bekentenis, omdat ze zo leuk zijn:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=8bZJWuKTRp4]