Eindelijk was het derde deel in de boekhandel, Spotgaai, de afsluiter van de serie De Hongerspelen van Suzanne Collins (eerder Tip vd Mnd).
Als je afgaat op de reacties op Spotgaai op de Hongerspelen-Hyves heeft dit laatste deel nogal wat impact. Er wordt gehuild, slecht geslapen, gejuicht en gemopperd. De meningen zijn wat verdeeld. De een vindt het een geweldig boek, de ander vindt het minder goed dan de eerste twee delen. In die laatste mening kan ik me wel in vinden.
Hongerspelen en Vlammen waren op z’n zachtst gezegd overweldigende boeken. Collins schrijft een explosief mengsel van romantiek, sciencefiction, actie, avontuur, mythen en reality-tv in een bondige en krachtige stijl.
De maatschappij die Collins beschrijft, de strijd in de arena op leven en dood tussen kinderen, de hoofdpersoon Katniss die zich ontpopt als een echte heldin met weeffouten; het verhaal sleept je mee in een leeservaring vol adrenaline.
Spotgaai heeft dat niet. Dat komt vooral doordat in de eerste delen je meegesleept wordt in de persoonlijke strijd van hoofdpersoon Katniss. In dit laatste deel is het oorlog, met veel geweld en heel veel slachtoffers, waardoor Katniss’ personage enigzins ondersneeuwt en het verhaal wat te lijden heeft.
Toch is het een mooie afronding van deze serie, al was het alleen maar omdat duidelijk wordt wat macht doet. En natuurlijk omdat we nu weten voor wie Katniss kiest, Peeta of Gale. Niet onbelangrijk, en het onderstreept maar weer eens dat in liefde en oorlog alles toegestaan is.
Dat de bibliotheek op dit moment het boek nog niet in de collectie heeft is eigenlijk schandalig. Wie het wil lezen kan mij altijd vragen. Leen ik het uit voor drie weken.