Dit is een pleidooi voor een boek. Een boek van ruim 1200 bladzijden dat door die dikte misschien afschrikt, maar dat je zal meeslepen, bedwelmen, ontroeren en doen huiveren.
Georgië, het tweede paradijs dat aan de inwoners is gegeven door God omdat toen Hij de wereld verdeelde en alle volken schreeuwden om een stuk land, een Georgiër onder een boom lag te luieren en aangaf dat hij verder niks wilde en God hem goedgemutst het mooiste land van de wereld gaf. Het land dat Stalin en Beria voortbracht en het land voorgoed van zijn paradijselijke onschuld beroofde.
In dat paradijs speelt 
Het achtste leven, het verhaal van een Georgische familie in een eeuw die de wereld veranderde.
In het jaar 1900 komt Anastasia ter wereld. Zij is het eerste leven dat beschreven wordt door Nino Haratischwili, zelf geboren in Tbilisi maar dit boek in het Duits heeft geschreven, haar tweede taal.
Met Stasia begint het verhaal van de familie Jasji. Langs de Russische revolutie, de Stalin-terreur, de Tweede Wereldoorlog, de opstand van de landen in het Warschaupact, de val van de muur bij de schrijfster van het familieverhaal, Nitsa, die haar eigen verhaal beschrijft in het zevende leven. Het hoogtepunt van deze geschiedenis, het punt waar de vloek die over de familie lijkt te hangen eindelijk afgeschud wordt. De levens hiertussen zullen je gekluisterd houden aan dit boek. Levens vol mensen met bloed aan hun handen, liefde in hun hart en een onvermogen te leven zoals ze graag zouden willen. Gebroken dromen, tragische momenten, maar vooral ook de kracht van de mens om te overleven of deze kracht door te geven aan geliefden.
Haratischwili heeft met haar 34 jaar een monumentaal verhaal geschreven. In een heldere stijl, waarin historische feiten bijna ongemerkt in de acht levens verweven worden, verbindt de schrijfster die levens in een vertelling die mij dagenlang aan huis heeft gekluisterd. Het is ondoenlijk om een boek van deze omvang in 350 woorden te vangen. Maak tijd vrij, lees het zelf en geef het door.
Dikke boeken een trend?