De aanklager van Scott Turow was bij verschijnen in 1987 een kleine sensatie. De beschrijving van de rechtsgang in de VS was om te smullen en met dit boek werd het genre rechtbankthriller op de kaart gezet. Zo nu en dan verschijnen er nieuwe titels in dit genre. Weinig kunnen tippen aan het meesterschap van Turow. De laatste stem komt een heel eind.
In 2009 wordt Maya Seale opgeroepen voor jurydeelname in het proces tegen een jonge, zwarte leraar die verdacht wordt van de moord op een leerlinge. Een zwarte man en een blond meisje van 15 jaar. De uitspraak lijkt bij voorbaat vast te liggen, maar Maya heeft haar twijfels.
Met die twijfels weet ze de andere juryleden te overtuigen en de verdachte wordt vrijgesproken. Maya wordt daarmee de zondebok in de ogen van het publiek. Vrijheid van meningsuiting was in 2009 ook al een excuus om mensen te bedreigen.
Tien jaar later wordt ze zelf verdacht van moord.
De laatste stem is op zijn sterkst in de rechtbankscènes en het kijkje achter de schermen bij het juryoverleg. Moore houdt het levendig, met het heen en weer springen in de tijd en de aandacht voor de juryleden en hun overwegingen om schuldig of onschuldig te stemmen. Dat geeft een lekkere spanning aan het verhaal. De ontknoping ziet een geoefende thrillerlezer wellicht aankomen. Dat schenkt op zich al veel voldoening, weten hoe de vork in de steel zit. Aanrader voor tussendoor.
