Wolfskinderen worden ze genoemd, kinderen die worden opgenomen door wilde dieren en daardoor overleven. Gebeurt dat als ze nog heel klein zijn, dan zullen ze nooit meer echt als mens kunnen functioneren, maar Marina Chapman – haar eigen naam is onbekend – was al bijna vijf jaar toen ze na een mislukte ontvoering moederziel alleen achterbleef in de jungle van Colombia.
Na een paar dagen rondzwerven kwam ze terecht bij een groep kapucijnapen. Deze apen tolereerden het meisje en namen haar op in hun midden. Door na-apen leerde ze van hen hoe ze voedsel kon verzamelen en in bomen klimmen. Van die vaardigheden had ze in latere moeilijke jaren veel gemak.
Een paar jaar later was ze bijna vergeten dat ze eigenlijk geen aap was, maar toen ze indianen tegenkwam drong het tot haar door dat ze bij de mensen hoorde. De indianen joegen haar weg, maar blanke dierenhandelaren namen haar wel mee. Toen merkte ze al gauw dat ze van de regen in de drup was gekomen. De handelaren verkochten haar aan een bordeelhoudster, die haar mishandelde en als slaaf gebruikte. Het kostte heel veel moeite om weer ‘mens’ te worden: praten, netjes eten, sanitair gebruiken, deuren openen, lopen op twee benen, slapen op een bed…
Ze ontsnapte net voordat ze haar eerste klant toegewezen kreeg en leefde daarna een tijd als straatkind, waarbij ze profijt had van haar junglevaardigheden. Haar dienstbetrekking bij een maffiafamilie hierna was geen grote verbetering; ze werd weer mishandeld en moest vluchten met hulp van een buurvrouw toen haar leven gevaar liep.
Marina’s dochters, die opgroeiden met een moeder die in bomen klom en hun haren vlooide, wilden haar bijzondere verhaal behouden voor de familie en namen het initiatief om het op schrift te stellen . Het duurde even voordat zij een uitgever konden vinden die het boek wilde publiceren, want er waren twijfels over het waarheidsgehalte ervan. Maar is de waarheid vaak niet vreemder dan fictie…?
Lees in dit verband (liefst als het boek al uit is) het artikel “Was Marina Chapman really brought up by monkeys?” uit de Guardian.
Het resultaat is in elk geval een boeiend verhaal dat leest als een thriller. En nee, ze slingerde niet rond aan lianen – die waren niet stevig genoeg (ze heeft het geprobeerd).
Het boek is nog niet verkrijgbaar in de Súdfryske bibliotheken, maar kan al worden aangevraagd.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=nn51J6uff2c?rel=0]
Interview met Marina Chapman en haar dochter