Nogal aanmatigend de titel boven dit blog, als eenvoudige blogger kan ik nog niet eens in de schaduw van zijn interpunctie staan, maar toch wil ik wat kwijt over een van mijn mooiste leeservaringen in mijn zevenenvijftig jarige leven.
Ergens begin jaren tachtig begon ik als invaller in de bibliotheek van Sneek dat toentertijd in het huidige gemeentehuis op de Marktstraat zat. Op mijn eerste werkdag kwam ik tijdens het opruimen het boek Verre jaren tegen.
Nu kan het niet meer, maar in die tijd was het niet vreemd als je als bibliotheekmedewerker er even bij ging zitten om een stuk te lezen in een boek. Ik werd meteen gegrepen door de prachtige stijl en het gevoel het Rusland van eind 19e eeuw binnen te stappen.
Vanzelfsprekend nam ik het boek mee naar huis om een paar dagen later het eind te naderen. Geen nood, het tweede deel van deze autobiografie Onrustige jeugd stond de week daarvoor nog in de kast.
In de bibliotheek had ik geen tijd om het boek uit de kast te halen omdat er meteen een lange rij bij de balie stond (voor de millennials even een terzijde, vroeger werd alles met de hand door de bibliotheekmedewerkers uitgeleend). Opeens werd daar Onrustige jeugd voor me neergelegd, het boek dat ik beslist zelf wilde lenen. In wat waarschijnlijk maar een fractie van een seconde duurde, bedacht ik allerlei redenen waarom de klant dit boek niet mocht of kon lenen. Geen van die redenen gaf mij genoeg grond om met een staalhard gezicht de klant teleur te stellen. De teleurstelling was voor mij.
Dezelfde dag ben ik naar de boekhandel gegaan en heb toen alle beschikbare delen besteld. Daarna heb ik wekenlang meegewandeld met Paustovski, heb ik gezien wat hij zag, heb ik geschiedenis voorbij zien komen, van het tsaristische Rusland tot diep in de Sovjet Unie, heb ik genoten van een ongeëvenaarde leeservaring.
En nu is daar ineens Goudzand. Verhalen, dagboeknotities en brieven van Paustovski. Zeshonderd pagina’s wederom door de voortreffelijke Wim Hartog vertaald.
Zeshonderd pagina´s waar ik mij de komende tijd in ga verliezen, dus van mij hoeft u voorlopig geen blog te verwachten. Tot horens.