Suspension of disbelief, het opschorten van ongeloof, is een mooie uitdrukking als je mee wilt worden gezogen in een verhaal en er telkens een stemmetje zegt huh, wat een onzin. Niet naar luisteren, gewoon doorlezen.
Arne Dahl is een gelauwerd thrillerschrijver, zijn Woede krijgt overal 4 of 5 sterren. Dat snap ik wel en dat snap ik niet.
Woede is na Hebzucht het tweede boek rond het Opcop dat bestaat uit een dozijn supercops uit heel Europa, ieder met zijn of haar specialiteit. De een kan goed computeren, de ander heeft de intuïtie van een klas vol vrouwen. Een derde is getrouwd met de vierde en de vijfde en zesde ook. Het team opereert strikt geheim op alle continenten met de vanzelfsprekende medewerking van de politie ter plekke. Ze reizen naar Seattle, Brazilië, een van godverlaten eiland in Siberië en zijn over het algemeen op tijd terug voor de koffie. Dat gereis volgt meestal na weer een aanknopingspunt uit de hoge hoed van de computer of de onpeilbare intuïtie van Jutta.
In Woede is het Opcop team van Interpol druk bezig twee seriemoordenaars te achterhalen. Eentje die communisten vermoord op voormalige gevangeniseilanden. En eentje die het voorzien heeft op briljante wetenschappers. Hoeveel pech kan je hebben als mens als je vermoord wordt door twee seriemoordenaars op hetzelfde moment? De een steekt je van voren een mes in je donder en de ander van achter een injectienaald met een substantie met de handige naam multigif.
Dan is er een ouderwetse aartsvijand die ze niet te pakken krijgen maar telkens opduikt. Net zo iemand als Crimson in Suske en Wiske of Olrik in Blake en Mortimer. Bij mij zorgt het niet opgeschorte ongeloof voor veel hilariteit (Ja hallooo, Arne Dahl!).
En toch, uit de recensie van de bibliotheken: De heel spannende, actuele, goedvertaalde thriller, verweeft veel verhaallijnen knap, met veel nieuwe wendingen en een verrassend, heel overtuigend slot. Dat klopt ook. Tel daarbij het gruwelverhaal van een gevangeniseiland onder het Stalinbewind en je hebt een sterke thriller die tegelijkertijd op het niveau zit van een aflevering Thunderbirds of The A-team.
Dat is het raadselachtige van Arne Dahl. Moeiteloos combineert hij onzin en spanning tot een smakelijke cocktail. Een soort multigif waar je niks tegen kunt doen.