Over het algemeen kost het schrijven van een blog mij geen enkele moeite. Ik schrijf over boeken waar ik enorm van genoten heb en dat maakt dat de zinnen vaak zo uit mijn vingers stromen. Gewoon, omdat ik het zo graag met andere lezers wil delen.
Maar soms lukt het niet. Soms kom ik een boek tegen dat zo mooi is dat het lastig is de juiste woorden ervoor te vinden. Dat heb ik nu ook.
Het hele leven in één keer raakte me. Keith Stuart heeft een verrassend scherpe schrijfstijl, no nonsense en soms hard. Hiermee weet hij precies de vinger op de zere plek te leggen en dat maakt het boek in mijn ogen tot een succes. Het verhaal draait om de 15-jarige Hannah, die een hartspierziekte heeft. Ze kreeg dit vlak voor haar vijfde verjaardag te horen en de artsen vertelden er meteen bij dat ze niet oud zal worden. Hannah’s vader, Tom, is directeur van een klein theater. De zorg voor Hannah draagt hij alleen, omdat Hannah’s moeder niet gemaakt bleek te zijn voor het gezinsleven en naar het buitenland vertrok. Tom wilde dat Hannah haar vijfde verjaardag onvergetelijk zou worden en verraste haar daarom met zijn enthousiaste team van acteurs op een magisch toneelstuk. Hannah is zo enthousiast dat het team besluit ieder jaar opnieuw een toneelstuk voor haar op te voeren, want niemand weet wanneer de laatste keer zal zijn.
Nu Hannah’s zestiende verjaardag in zicht is, wordt langzaam maar zeker duidelijk dat haar hart het niet zo lang meer zal volhouden. Ook het theater is in zwaar weer gekomen en wordt zelfs met sluiting bedreigd. Tom zet alles op alles voor nog één laatste toneelstuk voor zijn dochter…
Ondanks dit zware onderwerp weet Stuart het boek luchtig en makkelijk leesbaar te houden, mede dankzij het heerlijk lugubere gevoel voor humor van Hannah. Je leest het verhaal afwisselend vanuit haar perspectief en dat van Tom en hierdoor wordt je heen en weer geslingerd tussen de nuchterheid van een puber en de hartverscheurende angst van een vader. De nachtmerrie van iedere ouder, je kind verliezen, is onvermijdelijk bij deze ziekte en dat lijkt me onnoemlijk zwaar. Des te knapper is het dan hoe Stuart je daar in dit boek mee om laat gaan. Ik kan dat niet omschrijven, gewoon lezen dat boek! 