Jannetje Koelewijn kreeg ongewild landelijke bekendheid (lees: schandpaal) toen ze berichtte over Prins Friso’s gesteldheid na zijn ongeval. Eén van de personages in het boek is de ambitieuze journaliste Françoise die na de publicatie van een interview met Cor Heilbron ten val komt. Zo lijken meer personages gebaseerd te zijn op de werkelijkheid, Cor Heilbron bijvoorbeeld. Oud topmannen Frans Swarttouw en Cor Boonstra worden genoemd in diverse publicaties als bigger-than-life inspiratiebronnen .
Heilbron is CEO van het voedingsmiddelenconcern B4YOU. Hij staat vlak voor zijn pensioen als hij wordt beschuldigd van handel met voorkennis. De officier van justitie Lucas Pauw wil een gedegen zaak opbouwen tegen Heilbron, maar staat zwaar onder druk van voormalig minister Godefroij, die het liefst wat zwaargewichten uit de financiële wereld wil omzagen. Hij vindt dat het maar ’s gebeurd moet zijn met de arrogantie en zelfverrijking binnen die kringen. Heilbron kan als voorbeeld dienen.
Niet alles komt even goed uit de verf in Koelewijns beschrijving van kringen die ver van de doorsnee lezer staan. Het verhaal focust zich vooral op Pauw en Heilbron. Pauw is op zoek naar een nieuwe relatie en dat is eerlijk gezegd het minst interessante aan het boek. Maar de beschrijving en denkwereld van patjepeeër Heilbron doet het boek heerlijk spetteren. Sommige hoofdstukken gieren met 80 door de bocht door de snel opeenvolgende gebeurtenissen en de geweldige dialogen die zo nu en dan bijna hilarisch zijn. Wonderlijk is dat je op het eind van het boek bijna sympathie krijgt voor de volstrekt egocentrische en van eigendunk overlopende Heilbron, die toch vooral zelf verantwoordelijk is voor de hel waarin hij terecht komt.
Koelewijn heeft naar eigen zeggen zo weinig mogelijk zelf verzonnen. Dat stemt toch wel droevig na het lezen van deze moderne zedenschets. Want ondanks de lichte sympathie blijft zo’n Heilbron gewoon een enorme lulhannes.