Feestelijke laatste riten

In de proloog vermoordt een man een jonge vrouw terwijl haar baby toekijkt. Met de omslag erbij denk je al gauw dat dit een duistere thriller wordt, maar niets is minder waar. De laatste riten van Jess Kidd is een feest om te lezen.

Zesentwintig jaar na de proloog arriveert een hele knappe jongeman, Mahony, in een dorp aan de Ierse kust waar de moord is gepleegd. Hij is op zoek naar zijn moeder. Als baby is hij te vondeling gelegd bij een klooster en een van de nonnen heeft hem een foto nagelaten waarop een jonge moeder een kind vasthoudt.

Mahony brengt het dorp in rep en roer. Niet alleen door zijn uiterlijk waarmee hij de ingedutte vrouwen van het dorp wakker schudt, maar vooral door zijn zoektocht. Orla, de moeder van Mahony, was een losbandige jonge vrouw die de mannen in het dorp gek maakte. Voor de meeste inwoners was het een opluchting dat ze verdween.

De verrassing van het boek is dat de schrijfster de grenzen van het genre oprekt met bovennatuurlijke verschijnselen en een bijna terloops gevoel voor humor. Mahony ziet de doden, die vooral voor een vrolijke noot zorgen. Zo wonen bij een oud-verpleegkundige op zolder de overleden bewoners van een verpleeghuis. Ze had een hekel aan klagende oudjes en zorgde zelf voor een permanente oplossing. Bij toerbeurt blazen de ex-patiënten ’s ochtends in de havermout van de verpleegkundige, zodat ze die koud naar binnen moet slobberen.

Verder is het dorp bevolkt met allerlei gedenkwaardige personages, zoals een oude, steenrijke actrice die iets van haar gloriedagen hoog wil houden met haar pruik en een jaarlijks toneelstuk. Of wat te denken van een wezelachtige pastoor die op LSD in zijn onderbroek door de straten loopt. De verbeeldingskracht van de schrijfster, de vele wendingen in het verhaal, de mooi beschreven sfeer van het dorpsleven en de lichte en magische toon maken van het lezen een groot feest. Hiertegen legt de aanwezige duistere kant van het verhaal het ruimschoots af.